Varttina - Äijö

Wioskowy starzec

Żył w wiosce starzec, gdzie stary wiatrak

Wioskowy starzec, gdzie stary wiatrak
Wioskowy starzec, słabego rozumu
Wioskowy starzec, dziwny pokurcz
Wioskowy starzec, krzywonogi

Wioskowy starzec, gdzie stary wiatrak
Wioskowy starzec, krzywonogi
Wioskowy starzec, na zimnym wzgórzu
Wioskowy starzec, ze żmiją na lędźwi

Krzyczał przez las w nocy, samotny
Krzyczał przez las, żagiew w jego dłoni
Jego ręce w dymie, buty na wrzosowisku
Samotny w nocy, zmęczony starzec

Wioskowy starzec, gdzie stary wiatrak
Wioskowy starzec, słabego rozumu
Wioskowy starzec, dziwny pokurcz
Wioskowy starzec, krzywonogi

Na zimnym wzgórzu, gdzie żmije w splotach
Jedna na górze a druga poniżej
Ugryzły go w dłoń, pozostawiły
Piekącą ranę jątrzącą się jadem

Wioskowy starzec, gdzie stary wiatrak
słabego rozumu
Wioskowy starzec, dziwny pokurcz
krzywonogi
Wioskowy starzec, gdzie stary wiatrak
krzywonogi, wioskowy starzec
Wioskowy starzec, ze żmiją na lędźwi

Starzec rozejrzał się, samotny w nocy
Wyczekiwał aż żmija pojawi się w progu
Pragnął diabelski łeb złożyć na kłodzie
I ściąć jej szyję toporem

[[ Zdradliwa, zimnoskóra żmijo
Obślizgły, wąskooki diable
W barwie wrzosu pełznący padalcu
Nauczysz się teraz o swym godnym pogardy pochodzeniu
Słuchaj i wiedz o swym poślednim pochodzeniu
Ziemia była pierwsza, która cię wydała
Tak jak inne pełznące robactwo
Nawet wielokolorowe węże

A co się tyczy twej prawdziwej barwy
Nie mogę powiedzieć nic, ale czy to ważne
Czy masz dziewięć kolorów
Czy też jesteś czarna lub szarawa
A może w odcieniu miedzi

Zło, palący sługo diabła
Nigdy ma krew nie odświeży cię
Ni me ciało wzmocni twe
Poszarpany, syczący upiorze
Z długimi kłami, złośliwa, podła kreaturo
Znajdź zbocze w lesie
Skryj się wśród drżących wierzb
Wśliźnij się wprost w skalną nieckę
Wpełźnij czarny robalu do nory
Zabierz me nieszczęście ze sobą
Zanieś z sobą ból jaki cierpię
Do tych morderczych pól bitwy
Do samotnych miejsc wojny
Oczyść dotkliwe rany jakie zadałaś mi
Uwolnij me żyły z jadu
Odtąd nie będziesz tu bieżyć
Ni skierujesz swej pokrętnej drogi tu
Bądź obrzydła istoto na wieki wygnana

Zło, palący sługo diabła
Nigdy ma krew nie odświeży cię
Ni me ciało wzmocni twe
Poszarpany, syczący upiorze
Z długimi kłami, złośliwa, podła kreaturo
Znajdź zbocze w lesie
Skryj się wśród drżących wierzb
Wśliźnij się wprost w skalną nieckę
Wpełźnij czarny robalu do nory ]]

Starzec chciał uzdrowić ugryzienie diabła
Zgasił je winem, skąpał w nim duszę
Zastosował smołę skąpaną w cieple
Zanucił zaklęcia, zaklinał w swej chacie

Zaciekawili się wieśniacy, co też on robi
Czemuż się rozgląda, z kimże tak walczy
Cóż to za wybryki szczepionych żmii
Gdy starzec tak sapie samotnie w nocy

Wioskowy starzec, gdzie stary wiatrak
Był bardzo słaby po odrobinie wysiłku
Po walce z trucizną natychmiast zamarł
Wioskowy starzec tak wyczerpany