Vocaloid - Adolescence

Nasz obiecany, wieczny taniec
wypełnia nasze serca kłamstwami
Nasze płowe włosy odbijają się w lustrze
Gdy śledzimy się wzajemnie

W naszym łóżku oboje drżymy
Nasze serca się stykają jakby były połączone niewidzialnym sznurem

Nieznajoma twarz pojawia się
z cichutkim szeptem.
Podnoszę młot i uderzam
Rozbijając szkło na kawałki

Dwie osoby w wielkim pałacu
niszczą całe jego wnętrze.
Dla hałaśliwego rycerza i księżniczki
dzwon ogłasza smutny koniec.

Trzymamy ręce w zniekształconym lustrze, nasze dłonie nie są już takie same.


,,Czy od dzisiaj będziemy spać w osobnych łóżkach?"
Ty odpowiesz tylko ,,dobranoc".
Przekręcając gałkę otwierasz drzwi
Dźwięk rozbrzmiewa, gdy zostajesz zatrzymany mym uściskiem.

A ja całuję twój wyciągnięty palec.
Impuls do biegu, przebiegł wtedy me ciało.

,,Nie wyłączaj dziś świateł. Będę spać tu dziś całkiem sama."
,,Ja jeszcze nie chcę!" krzyknęłam mą prawą dłonią
bijąc poduszkę.

,,Boje się duchów." czyż to nie dziecinne, ma księżniczko?
Twe załzawione oczy mówią, że się mylę,
lecz twój wzrok nic nie tłumaczy.

Mój prywatny czas z tatą i mamą
jest już skończony, prawda?
Odległe wspomnienie...
Gorąco przebija się przez cienki ręcznik
Niszczysz mój opór.

Całkiem bez słów,
zamykasz drzwi na klucz.
Patrzymy sobie w oczy,
wzajemnie czekając na jakąś reakcję.

To dziecinna wymówka, by zgasić światła.
Nie mogę dotknąć twych włosów,
jeśli też mam dalej kłamać.

Czas się teraz zatrzymał
Dwie osoby tulące się wzajemnie.
Każde twe indywidualne bicie sprawia,
że chcę się z nimi zsynchronizować.

Twój gorący oddech rozpływa się.
Kończy się nasze ciepłe objęcie.
Teraz się już nie wycofam.
Tak jak myślałem byłem twym rycerzem.