Vocaloid - Capriccio

Siedzenie oskarżonego świeci pustką, a na widowni same śmieci.
A zatem, rozpocznijmy tę farsę zwaną rozprawą!

Naczynia, których poszukuję z bożego rozkazu odnalazłam wszystkie oprócz jednego.
Jeśli znane ci jest jego położenie, to złóż zeznanie, “Czarodziejko Czasu”.

Postać przekraczająca granice czasu zmienia sylwetkę. Jest ona już na scenie.
Jednak lokalizacji jego nie znam i ja. Prawdopodobnie jest w rękach tego dziewczęcia.

Szukać, szukać, szukać go!
Na prawo, na lewo a może na dole?
Szukać tej, która wszystkie klucze ściska; szukać “Władczyni Królestwa Zmarłych”!

Jak długo jeszcze mamy kontynuować tę farsę?
Gdyż już dobiegnie końca, nie pozostanie nam nic.

O duszo Adama, któraś wpadła w pułapkę,
nie pozostała po twoim ciele najmniejsza drobinka!

Kołyszące się szalki, bezładny scenariusz, zbrukane grzechami naczynia.
Każde z nich samodzielnie wygrywa rozdźwięczny kaprys.

Opowieść ta opuściła już ręce Boga i Diabła. Porusza się sama.
Jeśli byliby oni na tej ziemi, zapewne lamentowaliby następująco:
Najstraszniejsza jest ludzka żądza.

Uporządkujmy trochę dane nam informacje. O podły człowiecze zrodzony z kaduka,
daję ci pozwolenie, więc mów! Opowiedz, co się wydarzyło, gdy przybyłeś do tego lasu.

Samotnie do tego lasu przybyłem w poszukiwaniu miecza swych przodków,
dzięki któremu będę móc zdjąć klątwę nałożoną na me ciało.

Zabić! Pożreć! Jeśli to niemożliwe, schwytać! Schwytać tego bezczelnego, który postawił swą stopę w lesie!
Osądzić, osądzić, w każdym razie osądzić! Proces! Wyrok! Kara śmierci!

Gdy gotowałem się na zostanie pochwyconym, wyciągnęła do mnie rękę grymaśna dziewczyna.

Właśnie szukałam kogoś, aby zajął się drobnymi pracami.

I tak ogrodnikiem zostałem.

“Czarodziejka Czasu” i “Przeklęty Ogrodnik” są substytutami niezbudzonych naczyń.
Własne ambicje skrywają w swoich sercach; oni, agresorzy wprowadzający harmonię.

“Nadzorczyni-Lalka”, “Pani Cmentarza”, “Koło Zębate”, “Czekająca”, “Władczyni Królestwa Zmarłych”.
Gdy nadejdzie kres wszystkiego, kto będzie się śmiał?

Lu-li-la, lu-li-la, lu-li, lu-li-la, tak rozlegają się nieregularne uderzenia.

Przyjaźń, trauma, prawość, złudzenie,
nadzieja, destrukcja, marzenia, chciwość, miłość, śmierć.
Wszystko to roztopi Kołysanka Mechanizmu Zegarkowego
i wciąż będzie kręcić się.
Samotny mężczyzna na łożu śmierci
stworzył kino.
Czy utopia, jakiej łaknął, dopełni się?

A zatem, poświadczmy własnymi oczyma tę farsę zwaną życiem!