Walek Dzedzej - Nie mam nic do powiedzenia

Nie mam nic do powiedzenia,
Ponieważ nie mogę śpiewać.
Nie potrafię Cię namówić,
Oraz nie chcę Cię wymyślać,
Bo nie muszę poczuć się,
I nie pragnę popisać się,
Gdzie nie można pośmiać się,
Tam nie umiem zachować się,
Bo nie wierzę, byś nie słuchał,
Co wokoło dzieje się.

Nie mam nic, bo tak nie śpiewam.
Jak się podoba? Jak każą.
By starać się robić to,
O co chodzi, jak wychodzi,
Lub co robić – co nie,
O czym myśleć, lub w co wierzyć.
Czego szukać, czego rządać?
Kto jest zły, a kto jest dobry?
O czym mówić nie potrzeba,
Jeśli nie jesteś za głupi.

Nie mam nic do zarzucenia,
Ponieważ za bardzo nie gram.
Jeśli nie będę przedstawiać,
To na żadnej innej scenie,
Co usłana jest gwiazdami,
Które spadły bojąc się upaść,
By potem wlecieć do próżni
Na niby mówiąc od siebie
O ludziach jak o rzeczach,
Które pachną sam wiesz czym.

Więc nie ma co się wychylać –
Głową muru nie przebiję,
Piosenkami, które śpiewam,
Które są może moim życiem,
Które biją dźwięcznym blaskiem,
Które ulatują z trzaskiem,
Które nie pozwolą zasnąć,
Które napawają bojaźnią,
Lecz wychylam się, i widzę,
Że istnieje jeszcze coś poza.