Wang Zhuocheng - Goodbye Filled with Hatred

Jesienny deszcz uderza w latarnie; płatki lotosu opadają, wypełniając zatokę
Młody mężczyzna na drugim brzegu nadal pięknie śni
Pewnego dnia nagłe morze ognia zaskoczyło; krew zalała łódź, pokrywając nasiona lotosu
On z dzikich płomieni wyszedł cało, lecz wszystko inne przepadło

Wzbierają fale i rozbrzmiewają grzmoty. Sandu tnie, Zidian uderza
Patrząc z wysoka widać, jak sprawy tego świata stają się coraz bardziej zawiłe
Nawet tysiąc innych ludzi nie będzie w stanie dorównać mojej determinacji
Kiedy już przejdę przez to wszystko, mam nadzieję, że będę mógł zostawić te wszystkie trupy daleko za sobą

Trudno pozwolić wspomnieniom z przeszłości odpłynąć z wiatrem
Pijąc w blasku zachodzącego słońca, gdy świat barwi się na czerwono
Czy jest ktoś kto na mnie czeka na odległej przystani?
Ile razy wracałem myślami do dzieciństwa spędzonego na tym dziedzińcu?
Kim był ten, kto samotnie trzymał ostre, zimne ostrze?
Pozostało tylko morze krwi i samotny lampion

Krew tryska na latarnię przy bramie; słaba herbata w filiżance już dawno wystygła
Osoba z przeszłości nagle budzi się ze snu rozciągającego się w dal
Skierowałem miecz w stronę starego przyjaciela, dopiero teraz zdając sobie sprawę jak różne są nasze ścieżki
Choć w przeszłości łączyła nas więź bliższa niż z kimkolwiek innym

Przez dźwięk ulewnego deszczu usłyszałem przerażającą prawdę o złotym rdzeniu
Jak więc mogę nienawidzić tę osobę z przeszłości?
Jednak kto zniknął bez śladu, jak dmuchawiec unoszący się nad zielonymi wzgórzami, kiedy nasze drogi się rozeszły?
Gdy spotkaliśmy się ponownie ledwo poznałem w nim starego przyjaciela z nową twarzą

Czy powinienem nienawidzić to, że wszystko z mojej przeszłości przepadło?
Krwawa smuga zabarwiła niebo i ziemię na czerwono
Stary przyjaciel żegna się, pozostawiając między nami niewypowiedziane słowa
Ten, kto tka swój własny kokon, jest związany tysiącem warstw
Nie pozostało miejsca na żadne dyskusje, choć tak naprawdę moja nienawiść skończyła się dawno temu
Ostatecznie jedyne co zostało, to zimny popiół rozproszony w pustkowiach

Tak jak poranna rosa, która szybko pojawia się i znika
Jak niekończący się wiatr na rozległym niebie
Dlaczego spotkania i pożegnania w moim życiu przemijają jak ulotny sen?
Zidian jest bezduszny, jednak odczuwa mój ból
Ostre krawędzie Sandu są zimne, jednak trudno dobyć go ponownie
Od zawsze chłód jesieni odczuwałem najmocniej