Wayfarer - To Enter My House Justified

Na horyzoncie zły urok,
wpatruje się w ziemię klacz rżąca.
Chmura niczym czas przemija,
cieniem dalekim i rozwlekłym.

Tam!
poza wejrzeniem,
nadchodzącą burzę czuję.
Wiem, gdzie schronienia
nie znajdę,
ani domostwa spokojnego poczucia.
Wszystko czym zdawałem się być,
rozpływa się w nicość.
Wszystko czego chcę, to miejsce zwane domem.

Swą historię śpiewaj,
pieśń zdeptanych ludzi.
Aby wszyscy ujrzeli,
że dla tych, co twe imię dzierżyli,
żadnego zbawienia, żadnej chwały.

Męstwa ostatni skrawek ostał
Samotni pozostajemy
Równin straceńcy

Jeźdźcze, jeźdźcze -
przed kim uciekasz?
Ile twe imię warte dla ciebie
i cóżeś najlepszego uczynił?

Wyrżnij w przestworzach swe imię,
nim czas je zapomni.
Gorzka opowieść,
twą hańbę niesie.
Czynów twych nie cofnie nic.
Zgubieni jesteśmy -
synowie bezimiennych grobów.

Och, jeźdźcze samotny,
spluwy swe złóż.
Świat porzucił cię,
zwyciężył czas.

Po prostu kolejny z nieskończonych pogranicza synów
Mój czas minął.
Jedyna nadzieja pozostała, której trzymam się -
by w dom swój wkroczyć sprawiedliwie.

Ci wszyscy, co dzierżyli,
co me miano dzierżyli
żyć będą i kończyć się,
kończyć się tak samo.

Ścieżki, którymi stąpamy dalekie i szerokie.
Ścieżki, którymi kroczymy i na nich zemrzemy.
Ścieżki, co nie przebaczą mi nigdy,
przehandlowania przyszłości za marzenie.