XIII. Století - Květy Zla

Ty, który najlepiej znasz archanioła gniewu,
jesteś odrzuconym Bogiem i pozbawionym hymnów chwały,
o, jak bardzo książę wygnania cię skrzywdził?
choć został pokonany, nie stracił swej siły.

Ty, który wiesz, panie głębin, królu,
jesteś lekarzem trosk i łagodzisz żale,
ty, który wiesz, że najpiękniejszy ze wszystkich aniołów,
zostałeś przez los wzgardzony i zdradzony.

Ty, ojcze sierot, przeklinający gniew,
Bóg Ojciec wypędził nas z ziemskiego raju,
ty, lampo wygnańców i odkrywców,
jesteś kapłanem szubienic i upadłych mścicieli.

Ty, aby uratować nas z ziemskiego wiru,
nauczyłeś nas alchemii mieszania trucizn i siarki,
ty, który przenikasz swym wzrokiem arsenał,
wiesz, gdzie metale pochowane śpią w twardym łonie skał,
znasz każdy zakamarek, masz władzę nad ciemnościami,
gdzie zazdrosny Bóg ukrył swoje klejnoty,
ty, który ze śmiercią swoją starą kochanką zrodziłeś nadzieję błąkającą?
czarodziejkę.

Ty wkładasz do serc kobiet niebezpieczne dary,
kult ran i luksusu na nagim ciele w łachmanach,
o nasz królu, twoi czciciele są naznaczeni jak Kain na ciele.

Ty, aby uratować nas z ziemskiego wiru,
zostałeś pokonany, nie straciłeś siły, ty, światło przeklętych,
laska tułacza,
wysłuchałeś mojej modlitwy pod szubienicą,
bądź pozdrowiony i wychwalany w tym raju na niebie,
gdzie panowałeś, szatanie,
twoja moc cię wychwala, bądź pozdrowiony tam w głębinach,
gdzie pokonany śpisz w ciszy,
obyśmy kiedyś spoczęli pod sławnym drzewem grzechu,
ulituj się nad moją długą biedą,
daj mojej duszy tylko spocząć obok ciebie,
w tę sławną godzinę, kiedy jak nowa świątynia,
ponownie podniosę twą gałąź do wyżyn.

Nazrywam kwiatów zła na dnie przepaści czarnego raju
Nazrywam kwiatów zła na dnie przepaści czarnego raju
Nazrywam kwiatów zła na dnie przepaści czarnego raju
Nazrywam kwiatów zła na dnie przepaści czarnego raju
Nazrywam kwiatów zła, czarnego raju
Nazrywam kwiatów zła, czarnego raju
Nazrywam kwiatów zła, czarnego raju