Yö - Joutsenlaulu

Znowu widzisz dzieci na podwórku
bawiące się pod twoim oknem.
Znowu stoisz na swoim miejscu w oknie.
To jest twoje okno, przy którym stoisz.

Odlatujesz lata wstecz.
Poddajesz się mocy tych wspomnień każdego dnia.
One znowu szukają wokalisty do łabędziej pieśni.
Znowu szukają wokalisty...

Te chwile od narodzin do śmierci, gdy cienie do powiek
sprawiają, że niektórzy wierzą w Boga,
inni w Szatana, czy cokolwiek,
ale na pewno nie w ten świat.

Dawniej też to odnalazłeś, tę półwieczną miłość.
Łatwo było wtedy być szczęśliwym.
Być szczęśliwym...

Co teraz zrobisz ze swoim instynktem,
gdy pisklęta wyleciały już ze swoich gniazd?
Pozostały tylko zdjęcia, które już pożółkły.
Polerujesz je bez przerwy.
Bez przerwy...

Możesz nie potrzebować mojego współczucia,
ale to nie powstrzyma bólu.
To ból pisze tę pieśń, ten ból dopada każdego.
Ból dopada...

Widzę welon boleści.
Pięć lat temu mógł oddychać.
Łabędzia pieśń cię wtedy wzruszyła.
Wzruszyła cię...

Chciałbym wrócić do tych czasów,
gdy byłaś okryta białym welonem.
Czas pozostawił już na ich swoje ślady.
Tak samo jak ty...

Chciałbym spróbować stanąć na powierzchni wody,
kiedy widzę strumień wypływający z jej dna.
Kiedy widzę wypływający strumień...

Te kobiety w sklepie ze swoimi wózkami
i ci mężczyźni w miejskich barach.
Fontanna młodości, o której marzą
i wyniszczający ból, czy cokolwiek.

Kolejna chwila bliżej do śmierci.
Ból nigdy nie ustanie.
To ból pisze tę pieśń.
Ten ból dopada kogokolwiek,
ten ból dopada kogokolwiek tylko chce.