ZA 110 - Tajemnica

Tajemnica

Raz, w ciemną noc, ktoś zapukał do drzwi
Miał czarny płaszcz, czarne oczy i brwi
Szatan to - pomyślałem - a on
Najpierw krok zrobił w przód, potem skłon
i powiedział:

Rzecz tajemną wyjawić ci muszę
Aby przykry nie spotkał cię fakt
Kochaj tylko połową swej duszy
Drugą część rozumowi daj w pacht
Nie wierz pięknym miłosnym zaklęciom
Dwie półkule w swym sercu wszak masz
Jedna biała, słabego ma księcia
Druga zdradę zawiera i fałsz
Zadać prawdzie tej nie próbuj kłam
Niech myśl ta ci nie przyjdzie do głowy
Każdą duszę najlepiej ja znam
Jestem księciem jej ciemnej połowy

Gdy pytań sto miałem zadać mu już
Żelaznych kół turkot wzbił nocą kurz
Paliła skroń, z żalem mieszał się gniew
Stałem i w żar tlących patrząc się drew
tak mówiłem:

Daruj, Książę, mi klucz do swej sfery
W tę część duszy daj zajrzeć, gdzie pali
Aby szeptom nie wierzyć nieszczerym
Aby spokój rozumny ocalić
Lodu kryształ włożyć do serca
By w kochaniu szalonym nie zginąć
Zamiast w wiecznej się miotać udręce
Raczej z falą bezduszną odpłynąć

W nocy czerń wciąż wyglądam
Nikt nie puka do drzwi
W ogień bieli fałszywej
Lecą wciąż błędne ćmy