Franz Peter Schubert austriacki kompozytor, prekursor romantyzmu w muzyce.

Schubert urodził się 31 stycznia 1797 w Himmelpfortgrund – część 9. dzielnicy Wiednia (9. Wiener Gemeindebezirk Alsergrund) w wielodzietnej rodzinie. Jego ojciec był nauczycielem i dyrektorem szkoły. To właśnie on rozpoczął edukację muzyczną syna. Mając sześć lat Schubert poszedł do szkoły w Lichtental pod Wiedniem. W wieku siedmiu lat został oddany pod opiekę Michaela Holzera, organisty z parafialnego kościoła, aby kontynuował naukę. W 1808 został stypendystą kapeli chłopięcej w Konwikcie Cesarsko-Królewskim w Wiedniu, gdzie śpiewał w sopranach przez pięć lat.

W 1808 roku został przyjęty do wiedeńskiego nadwornego chóru chłopięcego, w związku z czym mógł kształcić się w konwikcie pijarskim pod kierunkiem Antonia Salieriego, niegdyś głównego konkurenta Mozarta. W tym czasie podjął pierwsze próby kompozytorskie, jego utwory bardzo szybko nabierały cech dojrzałej twórczości.
W 1814 roku Schubert zafascynował się niemiecką literaturą romantyczną. Skomponował wówczas pieśń Małgorzata przy kołowrotku, którą uznaje się za początek epoki pieśni romantycznej. Czytał Goethego, Schillera, co zaowocowało skomponowaniem w 1815 roku 145 pieśni do tekstów poetów romantycznych. W roku następnym powstało kolejnych sto kompozycji w tym gatunku, a w międzyczasie także symfonie, dzieła sceniczne, muzyka fortepianowa. W 1818 roku był przez pewien czas nauczycielem w rodzinie Esterházych. Mimo starań o stałe zatrudnienie, życie przyszło mu spędzić na dorywczych zajęciach związanych z nauczaniem.
W latach 20. XIX wieku popularnym wydarzeniem na artystycznej mapie Wiednia stały się tzw. schubertiady -- spotkania towarzyskie połączone z koncertami, w których czołową rolę odgrywał właśnie Schubert. Stworzony przez niego repertuar pieśniowy chętnie wykonywany był w całym Wiedniu, ale słaba pozycja towarzyska kompozytora i brak koneksji spowodowały, że często jego utwory wykonywano bez świadomości autorstwa.
Ambicją Schuberta była twórczość operowa, ale wszystkie podjęte w tej dziedzinie próby zakończyły się fiaskiem. Z kolei muzyka instrumentalna, symfonie i utwory kameralne za życia kompozytora pozostawały na marginesie oficjalnego nurtu repertuarowego. Przełomem okazał się dopiero zachwyt Schumanna i Liszta nad muzyką Schuberta, dzięki czemu symfonie tego twórcy weszły do stałego repertuaru filharmonicznego. Największym zwycięstwem Schuberta okazała się jego twórczość pieśniowa. W sumie skomponował ok. 600 utworów na głos z towarzyszeniem fortepianu.
Schubert to przypadek złożonej osobowości muzycznej. W grzecznych, wewnętrznie poukładanych utworach poukrywane są demony psychiki naznaczonej piętnem wyobcowania. Jedna noc, która miała stać się inicjacją do dorosłego życia mężczyzny, zmieniła się w inicjację do śmierci. Muzyka Schuberta jest zawoalowanym krzykiem człowieka śmiertelnie przerażonego. Dobrze wychowanego, więc starającego się ze wszech miar powściągnąć panikę. Schubert jest jak pies -- pisała Elfriede Jelinek -- który na odległość wyczuwa zbliżające się zagrożenie.

Niedoceniony przez elity, umarł 19 listopada 1828 w Wiedniu, najprawdopodobniej na tyfus brzuszny lub gruźlicę (choć stwierdzono też obecność trującej rtęci). Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu. Zostaje w pamięci na długie lata jako król kawiarnianych i domowych spotkań muzycznych. Dopiero pierwsze wydanie jego dzieł przez Breitkopfa i Härtla, sześćdziesiąt lat po śmierci przyniosły mu należny rozgłos i uznanie.