Amerykańska grupa spod znaku alternatywnego rocka, choć oni określali swoje brzmienie jako „low rock”. W klasycznym składzie grali – Mark Sandman (wokal, slide bas, gitara, klawisze), Dana Colley (saksofon, trójkąt) i Jerome Deupree (instrumenty różne). Ich muzycznymi fascynacjami byli między innymi Rolling Stonesi, Tom Waits, The Velvet Underground, Miles Davis, Bob Dylan i John Coltrane.
Zespół powstał w 1989 roku, w Cambridge, w stanie Massachusetts, z inicjatywy Sandmana i Colley’a. Niedługo potem dołączył do nich także perkusista Jerome Deupree.
Trzy lata później ukazał się ich debiutancki longplay „Good”. Krążek spotkał się z pozytywnymi reakcjami ze strony słuchaczy i krytyków, co przełożyło się niedługo potem na kontrakt płytowy z wytwórnią Rykodisc. We wrześniu 1993 roku wydana została ich druga płyta, „Cure for Pain”, która przyniosła pierwsze przeboje – „Thursday” i „Buena”. Podczas prac w studiu, Deupree miał poważne problemy ze zdrowiem, zdecydowano więc, że jego miejsce zajmie niejaki Billy Conway. Mimo wszystko, Deupree zagrał większość zawartych na płycie partii perkusyjnych. Po premierze – grupa udała się na wielkie tournee po Stanach Zjednoczonych, Australii, Japonii i Europie. Na początku 1995 roku muzycy znów weszli do studia i już w marcu do sklepów trafił ich krążek „Yes”. Promował go singiel „Honey White”.

Dwa lata później Morphine podpisała kontrakt z DreamWorks Records. Niedługo potem światło dzienne ujrzał nowy longplay formacji, „Like Swimming”. Wydawnictwo odniosło sukces na krajowym rynku, co przełożyło się na późniejszą nominację do Grammy. W tym czasie ukazał się też smakowity kąsek kolekcjonerski dla wszystkich fanów – „B-Sides and Otherwise”, kolekcja utworów z tak zwanych stron B oraz nagrań koncertowych.

Tymczasem stan zdrowie Deupree poprawił się na tyle, że muzyk mógł myśleć o towarzyszeniu kolegom na scenie, a także krótkich sesjach w studiu. W ten sposób, Morphine, stała się kwartetem.

3 lipca 1999 roku, podczas koncertu na festiwalu Nel Nome del Rock, Sandman został ataku serca i prawie natychmiast zmarł. Niestety, dla zespołu miało to oznaczać koniec działalności.

Ich ostatni i piąty zarazem album studyjny, „The Night”, pojawił się w sklepach dopiero w lutym następnego roku. Niedługo potem ukazało się koncertowe wydawnictwo „Bootleg Detroit”.

Nie minął rok, a Colley i Conway postanowili powołać do życia nowy projekt, nazwany Orchestra Morphine, który zasilili także przyjaciele zmarłego artysty, a jego repertuar składał się w większości z ostatniej studyjnej płyty zespołu. Do dziś grają okazjonalne koncerty, choć nie ma mowy o jakiś dłuższych trasach. Ponadto, obaj muzycy otworzyli niezależną wytwórnię Hi-n-Dry independent record label, promującą młodych twórców z okolic Bostonu. Dodatkowo, Colley założył w 2006 roku grupę A.K.A.C.O.D., z którą dwa lata później wydał płytę „Happiness”. Deupree tymczasem skierował się w stronę jazzu, nagrywa z różnymi artystami, a także wszedł w skład formacji Bourbon Princess.

Na początku 2003 roku wydano składankę formacji – „The Best of Morphine: 1992–1995”

W 2009 roku pojawiła się formacja Members of Morphine, za którą stali Colley i Deupree i niejaki Jeremy Lyons. Na ich repertuar składały się utwory Morphine, a także nowy materiał.

W swoim brzmieniu z powodzeniem łączyli blues, jazz i rock, uzyskując w ten sposób niezwykły efekt. Ponadto używali ciekawych instrumentów; Sandman grał slide’em na zaledwie dwustrunowej gitarze basowej, w studiu dodawał także fortepian, elektryczne organy oraz tak zwany tritar, czyli trzystrunową gitarę. Colley przede wszystkim specjalizował się w duetach z samym sobą na saksofonie barytonowym, okazjonalnie siadał także za perkusją i sięgał po kojarzone głównie z country – Dobro.

Na rynku amerykańskim nigdy nie byli gwiazdą pierwszej wielkości. Co innego w Australii i Europie, szczególnie w Belgii i Francji, gdzie należeli swego czasu do prawdziwego mainstreamu i cieszyli się wsparciem największych stacji radiowych.