Bohdan Łazuka - O królu Edwardzie i pani Simpson

Nad wielkiem morzem stał Edward VIII,
Listki z akacji obrywał,
„Kocha, nie kocha” – listki padały
I swoją Simpson przyzywał.

„O moja Simpson, kwiecie anielski,
Przybądź, ach, przybądź w zachwycie,
Jestem król Edward VIII angielski
I kocham ciebie nad życie!”.

Przybyła Simpson w złotej karocy,
Na pierś Edwarda upadła,
I tak leżała przez siedem nocy
Jak ta lelija pobladła.

A on jej tylko całował ręce
I łza stanęła mu w oku,
A działo to się w tysiąc dziewięćset
Trzydziestem i szóstem roku.

Ale złe ludzie podpatrywali,
Co tam mieszkali w bliskości,
Przed starą matką ich obszczekali
Pod względem wolnej miłości.

Więc matka biada i naród biada,
A premier Baldwin najgorzej:
„Królu – powiada – świństwo – powiada –
Tak być – powiada – nie może!”.

Więc wyjechała Simpson jedyna
Do Cannes, gdzie morskie fale,
A Edward został jak ta olszyna
Z liściem zielonem i z żalem.

Siedzi król Edward, siedzi i płacze
Na złotem tronie w kolorze:
„Kiedyż, ach, kiedyż Simpson zobaczę,
Kiedy się z Simpson ożenię?”.

Na to ten Baldwin z temi innemi
Publicznem rugnął go słowem:
„My cię – powiada – zredukujemy,
Odczep się od Simpsonowej!”.

A król podrapał się po koronie
I łzy krugom mu się lały:
„Wolę – powiada – wolę przy żonie,
Jak na tem tronie niedbałym”.

Zabrał metrykę, trochę koryta,
Poszedł, gdzie Simpson jedyna,
Serce nie sługa, serce nie pyta,
Serce, ach, nie zapomina…

Serce nie sługa, serce nie pyta,
Serce, ach, nie zapomina…