Draconian - The Cry of Silence

Wypełniony smutkiem...
Ponury wewnątrz siebie, dotknięty dumą,
Pożarty przez samotność, nadal owinięty w czas.
Płynę z bólem!

Cofając się w podejrzeniu...
i ociągając się w pyle...
Kurz mych porzuconych szczątków.
Zabity sztyletem życia!

Tak znakomita duma w moim cierpieniu...
samotny, całkiem samotny z emocjonalnymi
strumieniami mojej duszy...
Tak rzeczywiste, tak czyste... teraz odstawiono mnie na bok
usidlony w strachu... bez nadziei.

Jestem prawdziwie pozostawiony,
ale jakoś... po prostu jakoś
mam wrażenie jakby moja samotność była zwycięstwem
nad złudami radości... i szczęściem.

Moje serce bije szybciej,
Cierpienie zdaje się czystsze
i mój mizantropiczny widok staje się silniejszy.
Żyjąc w cieniach...
tak dumny byciem jedynym,
ale zdesperowanym...
tak desperacko pragnąć pomocnej ręki.
Czy naprawdę chcę przeżyć to życie?

Mam tysiące powodów by umrzeć,
i wiele milionów łez do wypłakania... w ciszy.
Plaga ludzkości opróżniła moje życie,
i przeklinam dzień, kiedy się urodziłem... na tym świecie!

Nadal, nikim więcej, kiedykolwiek chcę być...
i nikim więcej nie zamierzam być...
ponieważ nikim więcej nie miałem być!

Potrzebuję, chcę, wyglądam odkupienia...
Potrzebuję, chcę, pożądam odkupienia...
Chcę odkupienia... chcę go teraz!

Jedność; zebranie otwartych ran,
ciemności... ciemności czystych dusz...
co za sen... co za odległy sen!
Dlaczego powinienem... dlaczego powinienem być samotny
kiedy kocham... kiedy kocham moje bractwo?
Powinienem umrzeć... powinienem umrzeć by być wolny
kiedy płaczę... kiedy płaczę w ciszy...
więc proszę pozwól mi umrzeć w ciszy...
o Boże, pozwól mi umrzeć w ciszy!