松下優也 - Bird

I kwiaty i drzewa i my jesteśmy smutni,
Bo możemy tylko rosnąć w kierunku nieba
Zawsze patrzymy w dół przypominamy sobie o tym
I znów patrzymy w górę.

Gdy śpisz, wydajesz się być smutna
Jakbyś śniła koszmar.
Ale jestem tu. Tuż przy tobie.
I nigdzie nie odejdę.
Jak mógłbym żyć bez ciebie?

Każdy patrzy w niebo
Lecz potem znów spogląda w dół
Smucę się, ale nie szukam błękitnego nieba, którego kiedyś zobaczyłem
Żyłem myląc egoizm z wolnością
Wędrowałem po bezgwiezdnym niebie,
A moje oczy nie mogły nawet dostrzec mej drogi

Nie miałem się czego bać
Bo nie miałem czego chronić,
Lecz teraz boję się
Jutra, ale i tego co będzie za 10 lat
Czuję, że muszę cię przytulić

Wszyscy ludzie płaczą do nieba
I rozciągają ręce marząc
Zawsze będę bronić błękitnie niebo,
Które kiedyś zobaczyłem

Nie będę już dążył do tego
By latać swobodnie w cieniu machających skrzydeł
Nikt nie jest wolny, to nie jest wolność
Po prostu na niebie nie ma drogi

Jestem uwięziony
Na niebie zwanym „tobą”
Nigdzie stąd nie odejdę,
Więc proszę byś ty też nie odchodziła

Każdy na niebie
Jest uwięziony w klatce zwanej „wolnością”
Ale póki ty tu jesteś, to mi wystarcza
Na tym niebie
Nie potrzebuję już skrzydeł