Adam Strug - Klęska

Dawniej mi się zdawało, że z mroków chaosu
Wbiegłem w świat — niepochwytny i wolny od losu.

Że najtrwalszy ze wszystkich przywidzeń i dziwot —
Sam o sobie śnię powieść — sam klecę mój żywot.

Że powoli, niechętnie i niepostrzeżenie
W złych snach mi się z dnia na dzień — snuje przeznaczenie.

I że musi upłynąć bardzo dużo czasu,
Nim mrok pozna mnie w kwiatach lub stwierdzi wśród lasu…

Dziś wiem, że w zło się trzeba, jak w szelest, zasłuchać —
Że je łatwiej wykrwawić, niźli udobruchać.

Mgła ... mgła mi z ręki wróżyła… Słyszałem szept cienia…
Nim cios we mnie uderzył — wprzód zbrakło zbawienia.

A gdym wołał o pomoc — tak nagle się stało,
Jakbym najpierw miał ranę, a później – później ciało…

Bo między mną a klęską — żaden czas nie płynął —
I nie było tych godzin, gdym jeszcze nie zginął…