Agatha - Postcard From Home

Drogi Przyjacielu,
Z mojego przytulnego mieszkania,
Biała herbata przypomina mi,
Nasze małe pogawędki.

Lato w Polsce,
Nie wygląda właściwie,
Poszukuję światła jesieni.

Jak w Londynie,
Jak się miewasz,
Leżę w łóżku,
Z cholerną grypą.

Starzy przyjaciele są starsi,
Z domami i samochodami,
Z dobrze płatną pracą,
Z dziećmi i kotami.

Czuję się jak obcy,
W tej baśni,
Jak kreatura bez imienia,
Nazywana ciocią, proszę pani.

Tutaj mogę mówić językiem,
Ktory jest mój.
Mogę opisać wszystkie detale,
Mówić o pasji, życiu.

I mogę być bystra,
Mogę być sobą.
Ale nikt nie potrzebuje rady,
Od kogos kto jest wolny.

Kupiłam nową gitarę,
Czerwono-czarną,
Zrobiłam zdjęcie,
By pokazać Ci co jest czym.

Śpiewam swoje piosenki,
Staram się wymyśleć,
Czy są dość dobre,
By pokazać je tłumowi.

Na prawdę tęsknię za Anglią,
I moim zabałaganionym pokojem.
Tutaj brakuje mi rzeczy,
Które mnie dobijały.

Zdałam sobie sprawę,
Pijąc herbatę z mamą:
Jestem włóczęgą,
Pomiędzy domem, a Wielką Brtanią.

I tak jak długa moja torba
Jest zapakowana,
Tak długo jestem rozbita,
Z rozbitym sercem.

Drogi Robercie B.
Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko ok.
Całusy z dalekiej wioski,
Od polskiej dziewczyny.