Alice - Il giorno dell'indipendenza

Wróć... do mnie, do mnie, do mnie, do mnie...
Wróć... do mnie, do mnie, do mnie, do mnie...

Woda nigdy nie będzie mogła oddzielić się od miasta nadmorskiego,
a bryza od wiatru, który rozpala namiętności i koloruje wianuszki kwiatowe,
i my zawsze razem byliśmy milczącymi awangardami
jak biały był śnieg, który nas owinął wodorami i miłością.

Byłeś jak słońce zimą,
które przebija mgłę w górach,
może trochę naiwnie marzyłam w szczęśliwym świecie,
nie zdając sobie sprawy, że nadmiar miłości rani.

Wróć... do mnie, do mnie, do mnie, do mnie...
Wróć... do mnie, do mnie, do mnie, do mnie...

Jak ognia od drewna,
nie można oddzielić serca od uczuć,
wystarczy tylko myśl,
a na nowo powraca pogoda w deszczowe dni.
Nie wiem gdzie się znajdujesz,
ale jestem pewna, że jeszcze mnie czujesz,
podróż w czasie
sprawia, że znikają niepokoje.

Byłeś jak słońce zimą,
nad naszym szczęśliwym życiem,
ale w świecie, który ciągle nas zdradza
nie ma życia, w ktorym nie przechodzi się
rozczarowań i zaślepień,
po wielu słowach są także długie milczenia.

Wróć... do mnie, do mnie, do mnie, do mnie...
Wróć... do mnie, do mnie, do mnie, do mnie...

Byłeś jak słońce zimą,
które przebija mgłę w górach,
może trochę naiwnie marzyłam w szczęśliwym świecie.
Nie ma życia, w ktorym nie przechodzi się
rozczarowań i zaślepień,
po wielu słowach są także długie milczenia.

Wróć...