Ałła Pugaczowa - Монолог

Ilu to już spadło w tę otchłań,
Rozwartą w oddali!
Nastanie dzień, kiedy ja też zniknę
Z powierzchni ziemi.

Ustanie wszystko, co śpiewało i walczyło,
Świeciło i pragnęło
I zieleń oczu moich i mój czuły głos
I złoto włosów.

I będzie trwało życie z jego powszednim chlebem,
Z zapomnieniem każdego dnia.
I będzie wszystko tak jakby pod niebem
nigdy nie było mnie!

Zmiennej, jak dzieci w każdej mince,
I tak niedługo złoszczącej się,
Kochającej tę chwilę, gdy drwa w kominku
zmieniają się w popiół,

I wiolonczelę i kawalkady w puszczy,
I dzwon we wsi...
- Mnie, takiej żywej i prawdziwej
Na tej czułej ziemi!

Do was wszystkich - ja, która w niczym nie zna umiaru
do obcych i bliskich
zwracam się do was z żądaniem wiary
I prośbą o miłość

i dzień i noc, na piśmie i ustnie,
za prawdę, za moje tak i nie,
i za to, że tak często jestem smutna
i za to, że mam dopiero dwadzieścia lat,

Za to, że nieuchronnie nastąpi dla mnie
Wybaczenie krzywd,
Za moją całą nieokiełznaną czułość
I nazbyt dumną postawę,

Za szybkość gwałtownych wydarzeń,
Za prawdę, za grę...
- Słuchajcie! Kochajcie mnie także
za to, że umrę.