Anti Tank Nun - Mash

Miazga


Zakończyło się w tragicznej miazdze
To, czego trzymał się kurczowo.
Obróciły się z stertę szajsu
Marzenia, które malował tak żywo.
Niebosiężne płomienie – one nadziei nie dają
Jego dawien utraconemu spokojowi.
Przesuwa cienką wisielców linę,
By - jak zaplanował - huśtnąć się z godnością.

Paniczny bieg!
On prawdę zna!
Szklistymi oczyma
Patrzy na ciebie!

Wszystko co zostawił breją jest,
Z diamentu w pył się zwróciło.
Nie może uwierzyć, że to prawdą jest,
Obym nie poczuł, co on czuje.

Śmierć przyszła tak rychle – jak żądło,
Co zaplanował - w kamień się obróciło.
I choć łaskawym był on królem,
Zrzec się musiał tronu.
Sześć miał kobiet, siedem oddziałów,
Sprowokować który – ciężki występek.
Zwady z glinami nie szukał,
Zamknęła go w mgnieniu oka.

Paniczny bieg!
On prawdę zna!
Szklistymi oczyma
Patrzy na ciebie!

Wszystko co zostawił breją jest,
Z diamentu w pył się zwróciło.
Nie może uwierzyć, że to prawdą jest,
Obym nie poczuł, co on czuje.

Klęska natarła w samo południe,
Przyjął ten cios jak mężczyzna.
Któż jest odporny na takie koleje?
Ta kupa szmelcu niegdyś była jego vanem,
Na co patrzy teraz to złomowisko.
To wszystko co wypracował przez życie,
Dupsko stwardniało mu od tego grzmocenia.
Przyswoił swą lekcję z wielkim zmaganiem.


Paniczny bieg!
On prawdę zna!
Szklistymi oczyma
Patrzy na ciebie!

Wszystko co zostawił breją jest,
Z diamentu w pył się zwróciło.
Nie może uwierzyć, że to prawdą jest,
Obym nie poczuł, co on czuje.