Ascetoholix - Sekunda po

Jak na zwolnieniu płynie leniwie obraz
czy zapłacę drogo czy kogoś Bóg mi nie porwał
Jak fotograf błyskam tu, leży walizka tam
ślady po piskach opon, sekunda po, kłopot
Standardowo, sztandarowo stoi wróg
stuletni pień co zdobi wąski łuk
jednej z wolskich dróg, huk przerywa dialog
nie wierzyliśmy a nagle żyjemy wiarą
Bo chwila po wszystkim to jest jedyny walor
w obliczu kruchości i z nowych wartości lepimy kanon
Topimy uzbieraną porcję charyzmy, wszystko do pizdy
klepsydry powoli przyniosą blizny
Sekunda po, wszystko to milknie, staje się cyrkiem
Po tej samej linii płynie wkoło cyrkiel...

[x2]
Zaraz po, sekunda po
Gaśnie światło i łatwo zapomnieć gdzie i co
Na chwilę ujrzeć to co omijamy
I dalej ruszyć, a cel nieznany

Nie jesteśmy ze stali, to minuta po tragedii
Czuć paraliż, ci co żyją się rozbiegli zaczynając Boga chwalić
Widać krew, słychać jęk gdzieś w oddali
kręg pewności pękł i znów czujemy się mali
Kolejny monument wyrósł jak grzyby po deszczu
Pomnażając sumę ofiar miejsce kolejnego dreszczu
Dla obserwatorów tych horrorów pozostanie złożyć wieniec
Kilka sporów z Bogiem, takie było przeznaczenie
Konsekwencja, zbrojna interwencja rodzi kontrę
Co było mądre co niemądre pozbawione jest istoty po sekundzie
Płacimy za głupoty, nic nie ujdzie nam na sucho
Sądny dzień, aż dojdzie do tego, że ujrzymy swoją kruchość
Jak cień przyglądasz się wybuchom
Łapiesz tlen, na prędkości trudno zmienić trend
A tu jedna chwila zatrzymała pęd ku nicości

[x2]
Zaraz po, sekunda po
Gaśnie światło i łatwo zapomnieć gdzie i co
Na chwilę ujrzeć to co omijamy
I dalej ruszyć, a cel nieznany

Pokornie słucham ludzi choć mnie dusi grad historii
Obcych, przyjaciół, ten się zawiódł, inny boi
Ona znów ma innego, on zdradził, ona jego
Jeszcze inny miał wypadek, zabił, mnie pytasz dlaczego?
Nie wybieramy kar, marzymy wciąż o prezentach
Nie widzimy szczęścia choć przed nosem się pałęta
Obwiniamy wokół ludzi zamiast zajrzeć w samych siebie
W naszej jurysdykcji lepszy świat dla mnie, dla ciebie
Widzę małe dzieci na oddziałach pod kroplówką
Niewidome, po chemii, przed kończącą się wędrówką
I nie pytam się o sens, bo to życie sensu nie ma
Trzeba biec samemu, nadać mu, obalić schemat
Chwycić moment, dać od siebie siłę, wiarę
Pracę, czas, energię, wszystko, masz bonusa jak masz talent
Świat się zatrzymuje tylko po to byś zrozumiał
Że sam decydujesz czy go ruszyć będziesz umiał

[x2]
Zaraz po, sekunda po
Gaśnie światło i łatwo zapomnieć gdzie i co
Na chwilę ujrzeć to co omijamy
I dalej ruszyć, a cel nieznany