Barbara Rylska - Blaszany charleston

Orkiestra tango gra,
powolne tango gra,
dostojne tango gra.
A potem walca, la-la-la,
slow-foksa kazał ktoś,
bostona kazał ktoś.

Slow-foksy, tanga — do znudzenia.
I nagle w rytmie coś się zmienia —
to dla mnie coś,
to wreszcie dla mnie coś!

(Tam-ta-ram, tam-ta-ram, ta-ram-ta-ram-tam-tam!)

Kto to ze mną zatańczy,
kto wytrzyma ten rytm?
Kto z was wie, co to znaczy,
co to znaczy to tempo charlestona?

Kto to ze mną zatańczy,
tak jak ja chciałabym,
aż świat z oczu nam ginąć zacznie,
aż świat się zatrze, a my z nim.

A w górze hen, ogromne jak strachy,
muzyków cienie trzy.
Te cienie ich w mosiężne dmą blachy,
blaszany dźwięczny rytm.

Kto to ze mną zatańczy,
weźmie mnie z sobą stąd
tam, gdzie cały świat tyle znaczy
co ten blaszany charleston?

(Tam-ta-ram, tam-ta-ram, ta-ram-ta-ram-tam-tam!)

Kto to ze mną zatańczy,
kto wytrzyma ten rytm?
Kto z was wie, co to znaczy,
co to znaczy to tempo charlestona?

Kto to ze mną zatańczy,
tak jak ja chciałabym,
aż świat z oczu nam ginąć zacznie,
aż świat się zatrze, a my z nim.