Bezdaszniki Tychy - Noc na Przeklętej Autostradzie

Szum wiatru wśród cieni, co kroczą bez końca
Mój kabriolet sunie w nocy bez słońca
Silnik warczy cicho, jakby znał już tę drogę
Widzę migoczące światła to oni już blisko na progu

Czy to iluzja, czy prawda?
Gubię się bez końca
W lusterku twarze zgasłe
W ciemności krąg bez słońca
Ci, co w trasie zostali, wciąż jadą w nieznane
Zaginieni w tej przestrzeni w drodze wiecznie skazani

Jestem tylko duchem na przeklętej autostradzie
Przeszłość mnie dogania, nie mam szansy na spokój
Koła toczą się w miejscu, choć droga ciągle płynie
Z każdym zakrętem bliżej do wiecznej pustki krainy

Migające światła twarze nieznajome
Każdy z nich tu był zniknął
Lecz wraca wciąż na nowo
Krzyk ucichł dawno, cisza wzięła nas w ramiona
A jadę dalej, choć wiem, że nadziei nie pokonam

Noc pochłania czas, nie wiem, gdzie jestem
Kabriolet płynie jak we śnie nierealnym
Czy to początek, czy koniec?
Nie umiem się wydostać
Dusze nas śledzą, ich oczy błyszczą w ciemnościach

Jestem tylko duchem na przeklętej autostradzie
Przeszłość mnie dogania, nie mam szansy na spokój
Koła toczą się w miejscu, choć droga ciągle płynie
Z każdym zakrętem bliżej do wiecznej pustki krainy

Noc pochłania czas, nie wiem, gdzie jestem
Kabriolet płynie jak we śnie nierealnym
Czy to początek, czy koniec?
Nie umiem się wydostać
Dusze nas śledzą, ich oczy błyszczą w ciemnościach

Jestem tylko duchem na przeklętej autostradzie
Przeszłość mnie dogania, nie mam szansy na spokój
Koła toczą się w miejscu, choć droga ciągle płynie
Z każdym zakrętem bliżej do wiecznej pustki krainy

I tak jadę w nieskończoność w tej mrocznej przestrzeni
Gdzie zjawy tańczą w blasku świateł, które zasną bez cieni
Autostrada prowadzi, a ja już wiem, że stałem się jednym z nich
Zgubiłem swój sen