Björk - Body Memory

Pierwszy zimowy śnieg.
Przemierzam wzgórza i doliny,
wielbię tę mistyczną mgłę,
tę cholerną mgłę.
Te klify właśnie się ukazują.
Odgrywam pantomimę mych rodzinnych gór,
mchu, z którego się składam.
Odkupuję moje winy.

Mierzyłam się z moim losem
Czy akceptuję to zakończenie?
Czy pogodzę się z moją śmiercią?
Albo z tą klaustrofobiczną szamotaniną?
Walczyłam niczym rosomak
z moim przeznaczeniem.
Odmawiam zaakceptowania tego, co było pisane.
Wtedy włącza się pamięć komórkowa mego ciała*
i zawierzam się nieznanemu.
Zbadalna fantazja
poddaje się przyszłości.

Och, jak ując całą tę miłość
i znaleźć dla niej drogę?
To niczym przelewanie oceanu przez ucho igielne,
rzeki przez dziurkę od klucza
Nie mogę zrozumieć uchwycenia
Nie mogę uchwycić zrozumienia
Wtedy włącza się pamięć komórkowa mego ciała
Moje kończyny i język przejmują kontrolę
tak jak przodkowie przede mną
Pokaż mi uniesienie


Moje seksualne DNA,
rentgen moich Kama Sutr,
przyzywa różne ciała,
porównuje plecy i pośladki
i karki.
Wtedy włącza się moja pamięć komórkowa.
Po prostu przejmuje kontrolę.
Zezwierzęcenie.
Odkupuję moję ciało.

Nie urodziłam się mieszczuchem.
Toksyczne mi nie służy.
To miłość mnie tu zwabiła,
wprowadziła w stan stagnacji.
Moje mity, moje zwyczaje - wyśmiane!
Pakowane próżniowo cząsteczki...
Wtedy włącza się pamięć komórkowa mego ciała,
na tym brooklińskim parkiecie.
Pocąc się do tych rytmów
wiruje ten cały matrix.


Jestem uwięziona w uprzęży prawa,
w kafkowskiej
farsie, z którą niczym z patriarchatem
unika się konfrontacji.
Włącza się pamięć komórkowa mego ciała,
mój wojownik się budzi.
Moja kolej by się bronić,
miasto mnie nie oswoiło.


Wtedy włącza pamięć komórkowa mego ciała,
Wszystkie objęcia i uściski
oralne, analne wejścia
Ciesz się tym zaspokojeniem,
jeżeli inne nadchodzi.