Clouds - The Path of Sorrow

Światło stopniowo znika przede mną.
Ten sam stary strach wkrada się po moich plecach.
Zagubiony w zmierzchu żadne kolory się nie pojawiają
Marzę o wschodzie słońca, gdy zbliżam się do krawędzi
Noc staje się coraz zimniejsza, pozostaje w moim sercu
Nawet nie bijące, to wszystko, co mam.
W milczeniu czekałem na nadejście tego czasu
Chwili oczekiwanej od dawna.
Czy kiedykolwiek poznam spoczynek?

Czy to ja
Zabiłem światło?
Znajduję się zgubiony
W najgłębszej nocy
Oddalam się
Blaknące aureola
Podarta na strzępy
Straciłem całą nadzieję
Na ścieżce smutku
Powoli znikam

Gdzie jest droga, by ocalić moją przeklętą duszę?
Ty jesteś tym, który zna odpowiedź
Jakże mogłem być tak ślepy i tak zimny?
Umarłe serce było twoją jedyną katastrofą

Pochowany żywcem
Przez moje własne lęki
Karmiąc się łzami i smutkiem
Demon w mojej duszy
Błogosławieni są ci,
Którzy mają otwarte serca
Dając miejsce
Dla miłości i bogów
Czy kiedykolwiek poczuję
Że jestem żywy?

Usłysz mój krzyk
Nigdy nie wpuszczaj więcej kłamstw
Strach przed śmiercią
Oddychaj aż do ostatniego tchnienia życia
Nadzieja jest żywa
Upadłe gwiazdy wciąż mogą świecić
Zabierz mnie w niebiosa
Odrodzony głęboko wewnątrz

Tym razem upadam tylko po to, by ponownie wzbić się w powietrze
Ołów nie ciągnie mnie w dół
Ponieważ jestem powyżej
Niebie
To tam pozostanę, jeśli istnieje, jak wczorajsze sny
Czy istnieje szansa dla mnie
By uwierzyć, zasłużyć na jakąkolwiek radość w życiu

Gwoli na mnie szarpie
Z powrotem do życia
Moja obojętność
Zamazana

Czy to ja zabiłem światło?
Znajduję się zgubiony
W najgłębszej nocy
Mimo wszystko nadzieja wciąż żyje

Zranić mnie bardziej, bo nie mogę odczuć tego marnowania cierpienia

Nieskończone wysokości
Gdzie wiatry
Mocno mnie obijają
W których upadam
Znowu
Do miejsca
Gdzie nic nie świeci
Gdzie czas przestanie
Mimo wszystko nadzieja wciąż żyje