Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Dalriada
Popularne teksty
17. Livka - Kalka
Dalriada - Szent László (1cz.)
Szent László (1cz.)
Tekst dodał(a): Avarothus
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Dontszurgaj
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Avarothus
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Monda Lajos, a nagy király:
Eredj szolgám, Laczfi Endre,
Küldj parancsot, mint a villám,
Köss nehéz szablyát övedre:
A tatártól nagy veszélyben
Forog Moldva, ez a véghely:
A tatárra veled menjen
Tízezernyi lófő székely.
Kél Budáról Laczfi Endre,
Veszi útját Nagy-Váradnak
Kölestermő Kunság földén
Jó csatlósi áthaladnak;
Várad kövecses utcáin
Lovuk acél körme csattog,
Messze fénylik a sok fegyver,
Messze döng a föld alattok.
Hallja László a templomban,
Körösvíznek partja mellett;
Visszatér szemébe a fény,
Kebelébe a lehellet;
Koporsója kőfedelét
Nyomja szinte három század:
Ideje már egy kevéssé
Szellőztetni a szűk házat.
Köti kardját tűszőjére
S fogja a nagy csatabárdot,
Mellyel egykor napkeleten
A pogánynak annyit ártott;
Félrebillent koronáját
Halántékin igazítja;
- Éjféltájban lehetett már, -
A vasajtót feltaszítja.
És megindul, ki, a térre,
És irányát vészi jobbra,
Hol magasan felsötétlik
Ércbül öntött lovagszobra;
Távolról megérzi a mén,
Tombol, nyerít, úgy köszönti,
Megrázkódik a nagy ércló
S érclovagját földre dönti.
Harci vágytól féke habzik,
Kapál, nyihog, lángot fúvall;
László a nyeregbe zörren
S jelt ad éles sarkantyúval;
Messze a magas talapról,
A kőlábról messze szöktet;
Hegyén völgyön viszi a ló
A már rég elköltözöttet.
Egy ugrás a Kalvária
És kilenc a Királyhágó;
Hallja körme csattogását
A vad székely és a csángó:
Ám a lovat és lovagját
Élő ember nem láthatja;
Csudálatos! de csudákat
Szül az Isten akaratja.
Három teljes álló napig
Vívott a pogánnyal Laczfi;
Nem hiányzott a székely szív,
De kevés a székely harcfi,
Míg a tatár - több mint polyva,
Vagy mint a puszták fövénye -
Sivalkodik, nyilát szórja,
Besötétül a nap fénye.
Már a székely alig győzi,
Már veszélyben a nagy zászló;
De fölharsog a kiáltás:
"Uram Isten és Szent László!"
Mint oroszlán, ví a székely,
Megszorítva, nem megtörve...
Most a bércen, láthatatlan,
Csattog a nagy ércló körme.
Eredj szolgám, Laczfi Endre,
Küldj parancsot, mint a villám,
Köss nehéz szablyát övedre:
A tatártól nagy veszélyben
Forog Moldva, ez a véghely:
A tatárra veled menjen
Tízezernyi lófő székely.
Kél Budáról Laczfi Endre,
Veszi útját Nagy-Váradnak
Kölestermő Kunság földén
Jó csatlósi áthaladnak;
Várad kövecses utcáin
Lovuk acél körme csattog,
Messze fénylik a sok fegyver,
Messze döng a föld alattok.
Hallja László a templomban,
Körösvíznek partja mellett;
Visszatér szemébe a fény,
Kebelébe a lehellet;
Koporsója kőfedelét
Nyomja szinte három század:
Ideje már egy kevéssé
Szellőztetni a szűk házat.
Köti kardját tűszőjére
S fogja a nagy csatabárdot,
Mellyel egykor napkeleten
A pogánynak annyit ártott;
Félrebillent koronáját
Halántékin igazítja;
- Éjféltájban lehetett már, -
A vasajtót feltaszítja.
És megindul, ki, a térre,
És irányát vészi jobbra,
Hol magasan felsötétlik
Ércbül öntött lovagszobra;
Távolról megérzi a mén,
Tombol, nyerít, úgy köszönti,
Megrázkódik a nagy ércló
S érclovagját földre dönti.
Harci vágytól féke habzik,
Kapál, nyihog, lángot fúvall;
László a nyeregbe zörren
S jelt ad éles sarkantyúval;
Messze a magas talapról,
A kőlábról messze szöktet;
Hegyén völgyön viszi a ló
A már rég elköltözöttet.
Egy ugrás a Kalvária
És kilenc a Királyhágó;
Hallja körme csattogását
A vad székely és a csángó:
Ám a lovat és lovagját
Élő ember nem láthatja;
Csudálatos! de csudákat
Szül az Isten akaratja.
Három teljes álló napig
Vívott a pogánnyal Laczfi;
Nem hiányzott a székely szív,
De kevés a székely harcfi,
Míg a tatár - több mint polyva,
Vagy mint a puszták fövénye -
Sivalkodik, nyilát szórja,
Besötétül a nap fénye.
Már a székely alig győzi,
Már veszélyben a nagy zászló;
De fölharsog a kiáltás:
"Uram Isten és Szent László!"
Mint oroszlán, ví a székely,
Megszorítva, nem megtörve...
Most a bércen, láthatatlan,
Csattog a nagy ércló körme.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieMówi Lajos (Ludwik), wielki król:
Wstań, mój sługo, Endre Laczfi,
Poślij rozkaz, niczym piorun,
Przywiąż ciężką szablę do pasa,
W dużym zagrożeniu ze strony Tatarów
Znajduje się to pogranicze, Mołdawia.
Na Tatarów pojedzie z tobą
Dziesięć tysięcy konnych Seklerów.
Wyrusza z Budy Endre Laczfi,
Bierze drogę na Nagy-Várad.
Na porośniętej prosem ziemi Kunság
Mijają go dobrzy słudzy;
Na żwirowych drogach Váradu
Słychać tętent kopyt ich koni.
W oddali błyszczy dużo broni,
W oddali dudni ziemia pod nimi.
Słyszy to László (Władysław) w kościele,
Nad brzegiem rzeki Keresz;
Do jego oczu powraca światło,
A do piersi dech;
Kamienna pokrywa jego trumny
Leży już prawie trzy wieki.
Powoli przyszedł już czas
Przewietrzyć ten ciasny dom.
Wiąże miecz do sakwy
I bierze wielki topór,
Którym kiedyś, na wschodzie,
Mocno pobił pogan;
Poprawia na skroni
przechyloną koronę;
- Mógł być już środek nocy -
Otwiera żelazne drzwi.
I wychodzi na zewnątrz,
I kieruje się w prawą stronę,
Gdzie z wysoka daje cień
Pomnik rycerza odlany z rudy;
Z daleka czuje konia, ogiera.
Szaleje, rży, tak go wita,
Trzęsie się wielki koń,
I powala na ziemię swojego rycerza z rudy.
Od pragnienia boju pienią się jego lejce,
Kopie, wierci się, parska;
László wsiada na siodło
I daje znak ostrogą;
Z kamiennego piedestału
Daleko ucieka;
Koń pędzi przez góry i doliny,
Już dawno odjechał.
Jeden skok - jest na kalwarii
A dziewięć - jest w Királyhágó;
Słyszy tętent kopyt,
Dzikich Seklerów i Czangów:
Ale konia i rycerza
Żywy człowiek nie może zobaczyć;
Zdumiewające! Cuda
Czyni wola Boża.
Przez całe trzy dni
Laczfi wojował z poganami;
Nie zabrakło seklerskiego serca,
Ale mało jest seklerskich wojów,
Podczas gdy Tatarzy, mnodzy jak plewy,
Albo jak piasek na pustkowiu,
Krzyczą, wystrzeliwują strzały,
Zasłaniają światło słońca.
Już Seklerzy ledwo nie upadają,
Już zagrożony wielki sztandar,
Ale grzmi zawołanie:
"Mym panem Bóg i święty László!"
Seklerzy walczą jak lwy,
Napierając, ale nie zwyciężając,
Teraz na wysokiej skale tętnią
Niewidzialne kopyta wielkiego konia.
Wstań, mój sługo, Endre Laczfi,
Poślij rozkaz, niczym piorun,
Przywiąż ciężką szablę do pasa,
W dużym zagrożeniu ze strony Tatarów
Znajduje się to pogranicze, Mołdawia.
Na Tatarów pojedzie z tobą
Dziesięć tysięcy konnych Seklerów.
Wyrusza z Budy Endre Laczfi,
Bierze drogę na Nagy-Várad.
Na porośniętej prosem ziemi Kunság
Mijają go dobrzy słudzy;
Na żwirowych drogach Váradu
Słychać tętent kopyt ich koni.
W oddali błyszczy dużo broni,
W oddali dudni ziemia pod nimi.
Słyszy to László (Władysław) w kościele,
Nad brzegiem rzeki Keresz;
Do jego oczu powraca światło,
A do piersi dech;
Kamienna pokrywa jego trumny
Leży już prawie trzy wieki.
Powoli przyszedł już czas
Przewietrzyć ten ciasny dom.
Wiąże miecz do sakwy
I bierze wielki topór,
Którym kiedyś, na wschodzie,
Mocno pobił pogan;
Poprawia na skroni
przechyloną koronę;
- Mógł być już środek nocy -
Otwiera żelazne drzwi.
I wychodzi na zewnątrz,
I kieruje się w prawą stronę,
Gdzie z wysoka daje cień
Pomnik rycerza odlany z rudy;
Z daleka czuje konia, ogiera.
Szaleje, rży, tak go wita,
Trzęsie się wielki koń,
I powala na ziemię swojego rycerza z rudy.
Od pragnienia boju pienią się jego lejce,
Kopie, wierci się, parska;
László wsiada na siodło
I daje znak ostrogą;
Z kamiennego piedestału
Daleko ucieka;
Koń pędzi przez góry i doliny,
Już dawno odjechał.
Jeden skok - jest na kalwarii
A dziewięć - jest w Királyhágó;
Słyszy tętent kopyt,
Dzikich Seklerów i Czangów:
Ale konia i rycerza
Żywy człowiek nie może zobaczyć;
Zdumiewające! Cuda
Czyni wola Boża.
Przez całe trzy dni
Laczfi wojował z poganami;
Nie zabrakło seklerskiego serca,
Ale mało jest seklerskich wojów,
Podczas gdy Tatarzy, mnodzy jak plewy,
Albo jak piasek na pustkowiu,
Krzyczą, wystrzeliwują strzały,
Zasłaniają światło słońca.
Już Seklerzy ledwo nie upadają,
Już zagrożony wielki sztandar,
Ale grzmi zawołanie:
"Mym panem Bóg i święty László!"
Seklerzy walczą jak lwy,
Napierając, ale nie zwyciężając,
Teraz na wysokiej skale tętnią
Niewidzialne kopyta wielkiego konia.
Historia edycji tłumaczenia
| Płyty: |
Arany Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):