Dalriada - Védj Meg, Láng!

Ratuj, płomieniu,
Niknie głębia lasu.
Nie ma drogi, niech nie
Tak dosięgnie mnie przeznaczenie.

Spójrz więc na mnie!
Nie zapomniał o mnie smutek.
Mój bohaterze
Gdzie więc Cię odnajdę?

Może przeminęło
Wszystko, co żyje w pieśni,
W nocnej burzy
Zagubiłam ostatecznie twój ślad.

Ukryj mnie, Płomieniu!
Ból smutku mnie spala.
Mój bohaterze
Gdzie więc Cię odnajdę?

Ratuj, Światło, od złego!
W moich oczach żarzący się stos.
Twa melodia żyje, przegania smutek,
Niech nigdy nie skończy się śpiew!

Matko, matko, moja dobra Matko,
Byłaś moją kochającą opiekunką.
W dniu narodzin, och, jak bardzo się cieszyłaś,
Jednak wychowałaś mnie na żołnierza.
Świecie, świecie, obcy, wielki świecie,
Bez deszczu nie rozkwita kwiat,
Serce mej miłej łamie się od samotności,
Bez pożegnania zostawiłem moją Kochaną.

Przemierzam drogą,
Nieznane przede mną,
Mojego pięknego rycerza
Szuka mój donośny śpiew.
Moje serce zawsze takie zostanie
Szczere, wierne, zakochane i wolne.
Siedzieliśmy brzęczącą wiosną
Pod wielkim dębem,
Śpiewaliśmy w jedwabistej trawie,
W sercu ptaszka.
Patrzyliśmy na słońce,
I nasze dusze się nim wypełniły,
Czerpaliśmy błękitną wodę,
Gdzie z góry wypływa strumyk.

Ze starego świata słucha tylko jednego
Światło pochodni tańczy, śmiejąc się.
Zmierzch maluje się na niebie,
Światło wskazuje dom.
Zła klątwa, tętni krew,
Mgła, chmury odegnane daleko,
Skrzydlata melodia, walka zapomniana,
Światło wskazuje dom.

Ratuj, Światło...