Danheim - Runagaldr

Ljóð eg þau kann er kann-at þjóðans kona og mannskis mögur.
Hjálp heitir eitt, en það þér hjálpa mun við sökum og sorgum og sútum görvöllum.
Það kann eg annað er þurfu ýta synir, þeir er vilja læknar lifa.
Það kann eg hið þriðja: ef mér verður þörf mikil hafts við mína heiftmögu, eggjar eg deyfi minna andskota, bíta-t þeim vopn né velir.
Það kann eg ið fjórða: ef mér fyrðar bera bönd að bóglimum, svo eg gel að eg ganga má, sprettur mér af fótum fjötur, en af höndum haft. Það kann eg ið fimmta: Ef eg sé af fári skotinn flein í fóki vaða, fýgur-a hann svo stinnt að eg stöðvig-a-g, ef eg hann sjónum of sé'g.
Það kann eg ið sétta: Ef mig særir þegn á rótum rás viðar, og þann hal er mig heifta kveður, þann eta mein heldur en mig.
Það kann eg ið sjöunda: Ef eg sé hávan loga sal um sessmögum, brennur-at svo breitt, að eg honum bjargig-a-g. þann kann eg galdur að gala.
Það kann eg ið átta, er öllum er nytsamlegt að nema: Hvar er hatur vex með hildings sonum það má eg bæta brátt.
Það kann eg ið níunda: Ef mig nauður um stendur að bjarga fari mínu á floti, vind eg kyrri vogi á og svæfi'g allan sæ.