Emilie Autumn - Excerpts from the Upcoming Book, The Asylum

A kiedy wyjrzałam na zewnątrz, zobaczyłam, że szybko zmierzamy w kierunku serii żelaznych bram, osadzonych w kamieniu, nieprzyzwoicie powyginanych i zwieńczonych wysokimi kolcami. Lecz to, co odebrało mi resztki odwagi, znajdowało się poza bramami. Drzwi, żelazne i ciężkie, w kształcie ostrołuku, wyższe niż wszystkie wejścia do jakiegokolwiek budynku, który zdarzyło mi się widzieć. Wzmocnione żelaznymi kratami i ciężkimi ryglami drzwi tkwiły w wielkim murze, który wydawał się chronić wszystko to, co mogło czekać w środku.

Widok przede mną sparaliżował mnie do tego stopnia, że nie zauważyłam jak przejechaliśmy przez pierwszą z trzech kolczastych bram, strzegących dostępu do drzwi, dopóki nie usłyszałam jak ze zgrzytem zamyka się za nami. Gdzie jestem? Krótka jazda naprzód i byliśmy już za drugą bramą. Obejrzałam się za siebie i zobaczyłam, jak bramy zamykają się jedna za drugą dzięki mocy niewidzialnych rąk. A może po prostu przez lata przyzwyczaiły się do pozostania w zamknięciu, nie zaś do bycia otwartymi. Czy wzniesiono te bramy by chronić ten olbrzymi przybytek? Może dla bezpieczeństwa godnych podziwu zarządców magicznych leków? Czy więzienne kraty miały powstrzymywać intruzów z zewnątrz, czy może trzymać mieszkańców wewnątrz?

Z każdym obrotem kół wiozących mnie do ostatniej bramy coraz mocniej próbowałam usłyszeć odpowiedź na me pytania w każdej melodii jaką mogłam przywołać na myśl. Zbliżając się do trzeciej, zaczęłam tracić kontakt z rzeczywistością. Wyobrażałam sobie, że jeździmy w kółko, przejeżdżamy ciągle przez te same bramy, krążąc bez końca. Tak jakby istniała pewna liczba okrążeń, które trzeba wykonać zanim zostaniemy wpuszczeni do tego nieznanego świata. Pomyślałam o zamku w gabinecie mojego nauczyciela muzyki, tym z czterema płytkami ozdobionymi literami, które przed otwarciem trzeba przekręcić odpowiednia ilość razy a potem ustawić w idealnym, tajemniczym porządku. Raz mi się udało go odblokować.

Było mi za gorąco i kręciło mi się w głowie. Wiatr krzyczał wokół powozu, koła stukotały chociaż brama była tuż przed nami, zdawało się, że zmierzamy do niej przez wieczność, bez żadnego efektu. Ptak, podobny do kruka ale dużo większy, szybował wysoko w górze i wydawał dziwne, metaliczne dźwięki w stronę ciemniejącego nieba. Krążył nad bramami nie-do-zdobycia, a ja zauważyłam błysk ostrych kolców w bezustannie bębniącym deszczu. Wciąż galopowaliśmy z pełną szybkością. Usłyszałam stłumiony pisk, brzmiący jak rój owadów.

Gdy wyjrzałam [przez okno], przysięgam, choć wówczas nie uwierzyłam własnym oczom, że zobaczyłam wielkie stado gryzoni, może setkę, może więcej. Lśniące ciała porośnięte futrem ślizgały się po ziemi skacząc po innych ciałach, czarne oczy się iskrzyły. Dygocząca masa, ślizgająca się po kocic łbach jak jeden organizm lub atrament kałamarnicy rozlewający się po wodzie i zatruwający ją w kilka sekund głęboką czernią. Zadziwiło mnie jak mogły nadążać za końmi, a kiedy rój się rozproszył i przemknął przed nami, szczury pędziły w tę i z powrotem, pomiędzy kołami powozu i łomoczącymi kopytami koni lecz żaden z nich nie został stratowany. Śledziłam wzrokiem, jak ponownie łączyły się w całość i prześlizgiwały się przez bramę na druga stronę jak potok ciemnej wody w czasie przypływu.

Wszystko to było tak upiorne, tak odurzające, że moje ciało skręciło się w fali dreszczy, gdzieś pomiędzy przerażeniem i dzikim oczekiwaniem. A potem, gdy ostatnia brama z trzaskiem zamknęła się za nami, nareszcie dodarliśmy do ostatniej przepaści. Trzy… dwa… jeden… Drzwi zaczęły się otwierać, rozległ się ohydny zgrzyt metalu, szczęk opuszczanych łańcuchów. I wraz z wydającym się opadać wokół nas niebem, pojawił się zakład. The Asylum.