Epidemic - Lament

Zaskoczenie
Albo byłem nawet włączony
Mocno mnie zmuszasz
Zadając nawet ciosy

Monochromatyczny umysł
Jest moją jedyną kontrolą
Nic nie może mnie uzdrowić

Nigdy nie śniłem tak realnie
Nigdy nie czułem się tak, jak ja się czuję
Miękkie wnętrze skóra ze stali
Mocno walić, ujawnię

Zakłócenia z więzienia
Nasyca moją porowatą głowę
Rozproszony wizją
Chromu, który pęka pod spodem

Stabilność, której nigdy nie znałem
Wybieg wątły i zwisający nisko
Ściskając w rozrzedzonym powietrzu

Chodzenie po mojej kruchej drewnianej półce
Moje oczy płoną, moja głowa pulsuje
Nie pozwól mi się poślizgnąć
Wyjdź z ciemności w szarość
Ból jest względny pod każdym względem
Ugryzłem gwóźdź, który złamał mi plecy
Teraz goni, pomóż mi spadać
Teraz złamał mi kark
Nie mogę uwierzyć, że się na to nabrałem
Błoga ignorancja, pocieszenie
Fakt
Teraz mnie zepchnęło,
zagrzebane w mojej głowie
Czy prawdziwy ja jest uwięziony, czy on nie żyje?

Sam
Wyrównany
Idę
Anulować
Komfort
Ja krzyczę
Ostrzenie, ogłuszenie, szok
Krytyczne, nie więcej

Słaba teraz była moja próba
Bo mój obraz odszedł teraz do lamentu
Kopnąłem krzesło spode mnie
Zawsze się zastanawiałem, ale teraz widzę
Aby to wszystko mogło się wydarzyć
Kopiąc, krztusząc się, dusza leci, gdy sapnę
Odszedł ode mnie śmietnik życia
Wkrótce nie poznam grzechu
Ani krwi
Ani krzyków

Sam
Wyrównany
Idę
Krytyczny
Już nie
Wykluczać
Ostrzenie, ogłuszenie, szok
Uwolnij mnie, weź to, złam mnie