Eugeniusz Bodo - Ach, Ludwiko

Ach, Ludwiko, jutro rano
wsiadasz z ojcem do pociągu
pospiesznego o dziesiątej minut trzy.
O dziesiątej dziewiętnaście
będzie stacja Dychawice,
a o wpół do jedenastej stacja Kpy.
Potem pociąg staje w Mrugach,
w Bodzankowie, w Makowicy,
w Podkajdanach, w Cygankowie, luba ma.
O dwunastej minut cztery
stacja Pipczyn (dawniej Wziery),
potem Kudły, potem Hopsztyn, wreszcie ja.

Ref.:

Ach, Ludwiko, miłością płonę dziką,
oczarował mnie Twój wdzięk i uroda,
że cię w rękach nie mam swych, jaka szkoda.
Ach, jedyna, tyś anioł, nie dziewczyna,
wcielenie wszystkich ludzkich cnót,
Ludwichno, tyś mój cud!


A w powrotnej drodze będzie
najpierw Hopsztyn, potem Kudły,
po nich Pipczyn (dawniej Wziery) itd.
Cygankowo, Podkajdany,
mój aniele ukochany,
Makowica, Bodzankowo, dziewczę me.
Mrugi, Kpy i Dychawice,
wreszcie ujrzysz znów stolicę,
punktualnie o dwudziestej minut dwie.
Potem lekką zjedz kolację,
powtórz sobie wszystkie stacje
i przy każdej, ukochana, wspomnij mnie.


Ref.:

Ach, Ludwiko, miłością płonę dziką,
oczarował mnie Twój wdzięk i uroda,
że cię w rękach nie mam swych, jaka szkoda.
Ach, jedyna, tyś anioł, nie dziewczyna,
wcielenie wszystkich ludzkich cnót,
Ludwichno, tyś mój cud!