Flëur - Зов маяка

Zew latarni

Próbowałam ukołysać się sama, lecz oto zrobiło się już jasno,
I rozbudziła mnie mucha milionem uderzeń w szkło,
Ona będzie uderzać w nie, póki go całkiem nie rozbije,
po prostu trudno jej przyjąć, że szkło jest silniejsze od niej.

Sztormowe morze nie śpi, burzy się już wiele dni,
falę biją w granit, lecz granit i tak jest silniejszy.
Miota się w klatce wilk, pręty złamać próbując,
Klatka silniejsza od niego, lecz jemu trudno to przyjąć.

Zatrzymaj pęd, zniknij, jak wszystko co znika,
Dlaczego mi się podoba to, co mnie tak niszczy?
Uspokój się wulkanie, zrób tak, by obraz twój zanikł,
Dlaczego nam się podoba to, co tak nas rani?

Jaka niewidoczna siła sypnęła nam w oczy piaskiem,
Wszystkie pociągi odwołała, zmazała adresy wszystkie?
Rozmyślnie zbawiając rozumu lepkim zamieszaniem w mózgu,
Okoliczności nas rozdzielają, lecz przyjąć tego nie mogę.

Zatrzymaj pęd, zniknij, jak wszystko co znika,
Dlaczego mi się podoba to, co mnie tak niszczy?
Uspokój się wulkanie, zrób tak, by obraz twój zanikł,
Dlaczego nam się podoba to, co tak nas rani?

Wspomniałam o tobie i całą noc się staram,
W ponurej chmurnej mgle statki wzywa latarnia,
Ja wiem, na pewno chciałbyś znaleźć zapomnienie we śnie,
lecz słuchasz zewu latarni i jednak myślisz o mnie.

Zatrzymaj pęd, zniknij, jak wszystko co znika,
Dlaczego mi się podoba to, co mnie tak niszczy?
Uspokój się wulkanie, zrób tak, by obraz twój zanikł,
Dlaczego nam się podoba to, co tak nas rani?