Gontyna Kry - Pieśń sprzed wieków

Kiedy wichry szaleńczo dmą od Morza.
Gdy fal ostry pazur underza o brzegi.
Wi wielkim ciemnym lesie,
Wśród gęstwiny drzew starych.
Na samotnej polanie, długowłosy żerca odprawiał obiaty.
Tu, w cieniu dębu, przed tysiącem laty,
Ziemia piła nektar wybrany z żył ludzkich.
Lud zadowolony, a bogi łaskawe.
Gdy noc rozpostarta swe czarne skryzdła...
W chłodnym mroku, wśród kniei,
Czaił się wilk szary,
O szkarłatnych źrenicach i zębach ze stali.
Tu płonęły kości i paliły się ognie.
Dąb był przewodnikiem do Nawii za morze...
Ziemia sute rodziła plony,
Woj mieczem uderzał na wroga...
Dzisiaj dąb starzec stoi nadal dumnie.
W dzikich podmuchach strzybogowych wnuków,
Szumi uparcie dawną opowieść.
Opowieść o chwale, opowieść o walce.
Pieśń sprzed wieków usłyszycie i się rozbudzicie!