Grzegorz Markowski - Nie umarłeś mój poeto

Nie wiedziałeś, że tak szybko, że to już,
że przykryje ciebie ziemia i ten gruz.
Nie wiedziałeś, że po ciebie kula mknie,
chciałeś dobra dobrym ludziom — każdy wie.

Nie wiedziałeś, że z człowieka życie drwi,
nie liczyłeś swego czasu, swoich dni.
Nie wiedziałeś, że tak straszny bywa wróg
i potknąłeś się o własny życia próg.

Nie liczyłeś własnych wiosen, własnych lat,
ktoś przed tobą też nie liczył i też padł.
Nie sądziłeś, że tak groźna bywa stal,
która sieje tylko gorycz, tylko żal.

Nie wiedziałeś, mój poeto, co to strach,
i przytulił cię nad Wisłą polski piach.
Nie wiedziałeś, co to trwoga, co to lęk,
aż tu nagle twego życia łańcuch pękł.

Nie umiałeś obojętnie obok tkwić,
tyle walki w twoich wierszach, tyle krwi.
Nie umiałeś srogiej złości w sobie kryć:
ty nie umrzesz, mój poeto — będziesz żyć!

Tyle miałeś w sobie siły, żeby być,
że nie zginiesz w naszych sercach — będziesz żyć!
Tyle miałeś w sobie Polski, tyle czci,
ty nie umrzesz, mój Baczyński – będziesz żyć!

Będziesz żyć…