Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Heather Alexander
Heather Alexander - Demonbane
Demonbane
Tekst dodał(a): Amarylian
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): LadyOfAvalon
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): anmar09
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Along a road in Hardorn, the place called Stony Tor
A fearful band of farmers flees Karsite Border war.
A frightened band of farmers, their children, and their wives,
Seek refuge from a tyrant, who wants more than just their lives.
Now up rides Herald Vanyel. 'Why then such haste?' says he.
'Now who is it pursuing, whose anger do you flee?
You are all of Hardorn, why seek you Valdemar?
Is Festil no protection? Nor bide all his men too far?'
'Oh, Vanyel, Herald Vanyel, we flee now for our lives,
Lord Nedran would enslave us, our children and our wives-
He'd give our souls to demons, our bodies, to his men.
King Festil has not heeded, or he happens not to ken.'
Now up speaks Herald Vanyel. 'The Border is not far-
But you are all of Hardorn, and not of Valdemar,
You are not Randale's people-can call not on his throne-
But dammed if I will see you left so helpless on your own!'
So forth goes Herald Vanyel, and onward does he ride,
On Stony Tor he waits then, Yfandes at his side.
With Nedran's men approaching, he calls out from on high,
'You shall not pass, Lord Nedran! Nay I shall not let you by!'
Now only Herald Vanyel stands blocking Nedran's way
'Now who are you, fool nothing, that dares to tell me nay?'
Now up speaks Vanyel his voice like brittle glass;
'The Herald-Mage called Vanyel-and it is I you shall not pass!'
Now there stand great Lord Nedran, behind him forty men,
With wizard there beside him he pales, and speaks again-
'So you are Herald Vanyel-this place is not your land.
So heed me, Herald Vanyel; and now turn aside your hand.'
'Let be; I'll give you silver, and I shall give you gold,
And I shall give you jewels fair that sparkle bright and bold,
And I shall give you pearls, all the treasures of the sea,
If you will step aside here, leaving these poor fools to me.'
'What need have I of silver with sweet Yfandes here?
And all the gold I cherish is sunlight bright and clear.
The only jewel I treaure's a bright and shining star,
And I protect all helpless not just those of Valdemar.'
'Now I shall give you beauty, women slaves and men,
And I shall give you power you'll never see again,
And I shall give you mansions and I shall give you land,
If you will turn aside this day, aside and hold your hand.'
'Now beauty held in bondage is beauty that is lost.
And land and mansions blood-bought come too high at the cost.
The power I have already-all power is a jade-
So turn you back, Lord Nedran if of me you are afraid!'
Lord Nedran backs his stallion, the wizard he comes nigh,
'Prepare yourself, bold Vanyel, for you shall surely die!'
The wizard calls his demons, the demons he commands,
And Vanyel, Herald Vanyel, only raises empty hands.
The wizard calls his demons, the sky above turns black.
The demons strike at Vanyel, he stands and holds them back.
The demons strike at Vanyel, they strike and hurt him sore,
But Vanyel stands defiant, only to raise his hands once more.
The sky itself decends now, upon bare Stony Tor
Now hides the awful battle. The watchers see no more.
The wizard shouts in triumph-too soon he vents his mirth.
For Vanyel calls the lightning down, and smites him to the earth!
The clouds of black have lifted; and there on barren ground
Stands Vanyel hurt, yet victor, the demons tied and bound.
He looks down on Lord Nedran; his eyes grow cold and bleak-
'Now I shall give you, Nedran, all the power that you seek-'
Now Vanyel frees the demons, and Nedran screams with fear,
He sets them on the Karsites, who first had brought them here.
He sets them on the Karsites, and on the Karsite land.
They look down on Lord Nedran. And they do not stay their hand.
Now Vanyel calls the farmers. 'Go tell you near and far,
How thus are served the tyrants who would take Valdemar.
I am the bane of demons, their quarry I defend.
Thus Heralds serve a foeman and thus Heralds save a friend!'
A fearful band of farmers flees Karsite Border war.
A frightened band of farmers, their children, and their wives,
Seek refuge from a tyrant, who wants more than just their lives.
Now up rides Herald Vanyel. 'Why then such haste?' says he.
'Now who is it pursuing, whose anger do you flee?
You are all of Hardorn, why seek you Valdemar?
Is Festil no protection? Nor bide all his men too far?'
'Oh, Vanyel, Herald Vanyel, we flee now for our lives,
Lord Nedran would enslave us, our children and our wives-
He'd give our souls to demons, our bodies, to his men.
King Festil has not heeded, or he happens not to ken.'
Now up speaks Herald Vanyel. 'The Border is not far-
But you are all of Hardorn, and not of Valdemar,
You are not Randale's people-can call not on his throne-
But dammed if I will see you left so helpless on your own!'
So forth goes Herald Vanyel, and onward does he ride,
On Stony Tor he waits then, Yfandes at his side.
With Nedran's men approaching, he calls out from on high,
'You shall not pass, Lord Nedran! Nay I shall not let you by!'
Now only Herald Vanyel stands blocking Nedran's way
'Now who are you, fool nothing, that dares to tell me nay?'
Now up speaks Vanyel his voice like brittle glass;
'The Herald-Mage called Vanyel-and it is I you shall not pass!'
Now there stand great Lord Nedran, behind him forty men,
With wizard there beside him he pales, and speaks again-
'So you are Herald Vanyel-this place is not your land.
So heed me, Herald Vanyel; and now turn aside your hand.'
'Let be; I'll give you silver, and I shall give you gold,
And I shall give you jewels fair that sparkle bright and bold,
And I shall give you pearls, all the treasures of the sea,
If you will step aside here, leaving these poor fools to me.'
'What need have I of silver with sweet Yfandes here?
And all the gold I cherish is sunlight bright and clear.
The only jewel I treaure's a bright and shining star,
And I protect all helpless not just those of Valdemar.'
'Now I shall give you beauty, women slaves and men,
And I shall give you power you'll never see again,
And I shall give you mansions and I shall give you land,
If you will turn aside this day, aside and hold your hand.'
'Now beauty held in bondage is beauty that is lost.
And land and mansions blood-bought come too high at the cost.
The power I have already-all power is a jade-
So turn you back, Lord Nedran if of me you are afraid!'
Lord Nedran backs his stallion, the wizard he comes nigh,
'Prepare yourself, bold Vanyel, for you shall surely die!'
The wizard calls his demons, the demons he commands,
And Vanyel, Herald Vanyel, only raises empty hands.
The wizard calls his demons, the sky above turns black.
The demons strike at Vanyel, he stands and holds them back.
The demons strike at Vanyel, they strike and hurt him sore,
But Vanyel stands defiant, only to raise his hands once more.
The sky itself decends now, upon bare Stony Tor
Now hides the awful battle. The watchers see no more.
The wizard shouts in triumph-too soon he vents his mirth.
For Vanyel calls the lightning down, and smites him to the earth!
The clouds of black have lifted; and there on barren ground
Stands Vanyel hurt, yet victor, the demons tied and bound.
He looks down on Lord Nedran; his eyes grow cold and bleak-
'Now I shall give you, Nedran, all the power that you seek-'
Now Vanyel frees the demons, and Nedran screams with fear,
He sets them on the Karsites, who first had brought them here.
He sets them on the Karsites, and on the Karsite land.
They look down on Lord Nedran. And they do not stay their hand.
Now Vanyel calls the farmers. 'Go tell you near and far,
How thus are served the tyrants who would take Valdemar.
I am the bane of demons, their quarry I defend.
Thus Heralds serve a foeman and thus Heralds save a friend!'
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieZmora Demonów
Wzdłuż drogi w Hardorn, przez miejsce zwane Skalistym Szczytem.
Przepełniona strachem grupa chłopów uciekała przed wojną o granice karsycką.
Przerażona grupa chłopów, ich dzieci i ich żony
Szukali schronienia przed tyranem, który pragnął więcej, niż tylko ich żyć.
Teraz nadjechał Herold Vanyel. ‘Po co ten pośpiech?’ zapytał.
‘Kto to ściga, przed czyim gniewem uciekacie?
Jesteście wszyscy z Hardornu, czemu szukacie Valdemaru?
Czy Festil nie jest wam obrońcą? Czy zabrał swoich ludzi zbyt daleko?’
‘Och, Vanyelu, Heroldzie Vanyelu, teraz uciekamy by ratować życia,
Lord Nedran nas zniewoli, nasze dzieci i nasze żony-
Odda nasze dusze demonom, nasze ciała jego ludziom.
Król Festil na nas nie baczy a może nawet nie wie.’
Teraz przemówił Herold Vanyel ‘Granica nie jest daleko-
Lecz wy jesteście wszyscy z Hardornu, a nie z Valdemaru,
Nie jesteście ludźmi Randala – mogącymi wołać u jego tronu-
Lecz przeklęty, jeśli zobaczę was pozostawionych tak bezbronnych samych sobie!’
Więc pojechał z nimi Herold Vanyel i jechał on na przedzie
Czekał na Skalistym Szczycie, z Yfandes u swego boku.
Gdy nadeszli ludzie Nedrana, zawołał on z wysoka,
‘Nie przejdziesz Lordzie Nedranie! Nie, ja cię nie przepuszczę!’
Teraz tylko Herold Vanyel stał blokując drogę Nedrana
‘Kimże jesteś, nieznaczący głupcze, co śmie mi mówić „nie”?’
Teraz przemówił Vanyel, jego głos jak tłuczone szkło;
‘Mag Heroldów zwany Vanyel – i to ja nie pozwolę ci przejść.’
Stał tam wielki Lord Nedran, za nim czterdziestu mężów,
Z czarnoksiężnikiem przy swym boku, zbladł i przemówił ponownie-
‘Więc ty jesteś Heroldem Vanyelem- to miejsce to nie twój kraj.
Więc bacz na mnie Heroldzie Vanyelu; teraz odwróć swą dłoń.’
‘Niech będzie; Ofiaruję ci srebro i ofiaruję ci złoto,
Ofiaruję ci przepiękne klejnoty, co błyszczą jasno i wyraźnie,
I ofiaruję ci perły, wszystkie skarby oceanów,
Jeśli ustąpisz mi drogi, zostawiając mnie tych biednych głupców.’
‘Po co mi potrzebne srebro ze słodką tu Yfandes?
Całe złoto, jakie miłuje to słońce promienne i czyste.
Jedyne klejnoty jakie cenię: jasne i lśniące gwiazdy
A ja bezbronnych chronię wszystkich, nie tylko z Valdemaru’
‘Teraz dam ci piękno, niewolące mężczyzn i kobiety
Dam ci moc, jakiej nigdy już nie ujrzysz
Dam ci pałace i dam ci ziemie,
Jeśli odsuniesz się w bok tego dnia, odsuniesz ze swej strony.’
‘Uroda trzymana w niewoli jest urodą straconą
A ziemia i pałace okupione krwią mają zbyt wysoką cenę
Moc już mam – wszelka moc jest przeceniana -
Więc zawróć Lordzie Nedranie, jeśli się mnie lękasz!’
Lord Nedran zawrócił swego ogiera, czarnoksiężnik przybędzie niebawem
‘Przygotuj się, dzielny Vanyelu, bo twoim przeznaczeniem jest pewna śmierć!’
Czarnoksiężnik wezwał swe demony, demony, którymi dowodził,
A Vanyel, Herold Vanyel, tylko wzniósł puste ręce.
Czarnoksiężnik wezwał swe demony, niebo nad nim pociemniało.
Demony uderzyły w Vanyela, a on stała i je odpierał
Demony uderzyły w Vanyela, uderzyły i zraniły go boleśnie.
Lecz Vanyel stał wyzywający, tylko by wznieść swe ręce raz jeszcze.
Samo niebo zamarło, nad nagim Skalistym Szczytem
Ukrywając straszliwą bitwę. Obserwatorzy nie widzieli więcej.
Czarnoksiężnik krzyknął triumfalnie – zbyt wcześnie dał upust swej radości.
Bowiem Vanyel przyzwał błyskawicę i zmiótł go z powierzchni ziemi!
Podniosły się czarne chmury, a tam na ziemi jałowej
Stał Vanyel ranny lecz zwycięski; demony związane i spętane.
Spojrzał pogardliwie na Lorda Nedrana, jego oczy zasnuły się chłodem i smutkiem
‘Teraz dam ci, Nedranie, całą moc, której szukasz-‘
Vanyel wypuścił demony, a Nedran zakrzyknął z trwogi
Ustawił je na Karsie, kto pierwszy je tam przyzwał
Ustawił je na Karsie i na ziemi Karsyckiej
Spojrzały z pogardą na Lorda Nedrana. One się nie powstrzymają.
Vanyel wezwał chłopów. ‘Idźcie głosić wszem i wobec,
W jaki sposób traktowani są tyrani, którzy chcą zająć Valdemar.
Jestem Zmorą Demonów, bronię ich zdobyczy.
Tak Heroldowie służą wrogom i tak heroldowie ratują przyjaciół!’
*Nazwy własne zaczerpnie z polskiego tłumaczenia książki.
Wzdłuż drogi w Hardorn, przez miejsce zwane Skalistym Szczytem.
Przepełniona strachem grupa chłopów uciekała przed wojną o granice karsycką.
Przerażona grupa chłopów, ich dzieci i ich żony
Szukali schronienia przed tyranem, który pragnął więcej, niż tylko ich żyć.
Teraz nadjechał Herold Vanyel. ‘Po co ten pośpiech?’ zapytał.
‘Kto to ściga, przed czyim gniewem uciekacie?
Jesteście wszyscy z Hardornu, czemu szukacie Valdemaru?
Czy Festil nie jest wam obrońcą? Czy zabrał swoich ludzi zbyt daleko?’
‘Och, Vanyelu, Heroldzie Vanyelu, teraz uciekamy by ratować życia,
Lord Nedran nas zniewoli, nasze dzieci i nasze żony-
Odda nasze dusze demonom, nasze ciała jego ludziom.
Król Festil na nas nie baczy a może nawet nie wie.’
Teraz przemówił Herold Vanyel ‘Granica nie jest daleko-
Lecz wy jesteście wszyscy z Hardornu, a nie z Valdemaru,
Nie jesteście ludźmi Randala – mogącymi wołać u jego tronu-
Lecz przeklęty, jeśli zobaczę was pozostawionych tak bezbronnych samych sobie!’
Więc pojechał z nimi Herold Vanyel i jechał on na przedzie
Czekał na Skalistym Szczycie, z Yfandes u swego boku.
Gdy nadeszli ludzie Nedrana, zawołał on z wysoka,
‘Nie przejdziesz Lordzie Nedranie! Nie, ja cię nie przepuszczę!’
Teraz tylko Herold Vanyel stał blokując drogę Nedrana
‘Kimże jesteś, nieznaczący głupcze, co śmie mi mówić „nie”?’
Teraz przemówił Vanyel, jego głos jak tłuczone szkło;
‘Mag Heroldów zwany Vanyel – i to ja nie pozwolę ci przejść.’
Stał tam wielki Lord Nedran, za nim czterdziestu mężów,
Z czarnoksiężnikiem przy swym boku, zbladł i przemówił ponownie-
‘Więc ty jesteś Heroldem Vanyelem- to miejsce to nie twój kraj.
Więc bacz na mnie Heroldzie Vanyelu; teraz odwróć swą dłoń.’
‘Niech będzie; Ofiaruję ci srebro i ofiaruję ci złoto,
Ofiaruję ci przepiękne klejnoty, co błyszczą jasno i wyraźnie,
I ofiaruję ci perły, wszystkie skarby oceanów,
Jeśli ustąpisz mi drogi, zostawiając mnie tych biednych głupców.’
‘Po co mi potrzebne srebro ze słodką tu Yfandes?
Całe złoto, jakie miłuje to słońce promienne i czyste.
Jedyne klejnoty jakie cenię: jasne i lśniące gwiazdy
A ja bezbronnych chronię wszystkich, nie tylko z Valdemaru’
‘Teraz dam ci piękno, niewolące mężczyzn i kobiety
Dam ci moc, jakiej nigdy już nie ujrzysz
Dam ci pałace i dam ci ziemie,
Jeśli odsuniesz się w bok tego dnia, odsuniesz ze swej strony.’
‘Uroda trzymana w niewoli jest urodą straconą
A ziemia i pałace okupione krwią mają zbyt wysoką cenę
Moc już mam – wszelka moc jest przeceniana -
Więc zawróć Lordzie Nedranie, jeśli się mnie lękasz!’
Lord Nedran zawrócił swego ogiera, czarnoksiężnik przybędzie niebawem
‘Przygotuj się, dzielny Vanyelu, bo twoim przeznaczeniem jest pewna śmierć!’
Czarnoksiężnik wezwał swe demony, demony, którymi dowodził,
A Vanyel, Herold Vanyel, tylko wzniósł puste ręce.
Czarnoksiężnik wezwał swe demony, niebo nad nim pociemniało.
Demony uderzyły w Vanyela, a on stała i je odpierał
Demony uderzyły w Vanyela, uderzyły i zraniły go boleśnie.
Lecz Vanyel stał wyzywający, tylko by wznieść swe ręce raz jeszcze.
Samo niebo zamarło, nad nagim Skalistym Szczytem
Ukrywając straszliwą bitwę. Obserwatorzy nie widzieli więcej.
Czarnoksiężnik krzyknął triumfalnie – zbyt wcześnie dał upust swej radości.
Bowiem Vanyel przyzwał błyskawicę i zmiótł go z powierzchni ziemi!
Podniosły się czarne chmury, a tam na ziemi jałowej
Stał Vanyel ranny lecz zwycięski; demony związane i spętane.
Spojrzał pogardliwie na Lorda Nedrana, jego oczy zasnuły się chłodem i smutkiem
‘Teraz dam ci, Nedranie, całą moc, której szukasz-‘
Vanyel wypuścił demony, a Nedran zakrzyknął z trwogi
Ustawił je na Karsie, kto pierwszy je tam przyzwał
Ustawił je na Karsie i na ziemi Karsyckiej
Spojrzały z pogardą na Lorda Nedrana. One się nie powstrzymają.
Vanyel wezwał chłopów. ‘Idźcie głosić wszem i wobec,
W jaki sposób traktowani są tyrani, którzy chcą zająć Valdemar.
Jestem Zmorą Demonów, bronię ich zdobyczy.
Tak Heroldowie służą wrogom i tak heroldowie ratują przyjaciół!’
*Nazwy własne zaczerpnie z polskiego tłumaczenia książki.
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):