Henryk Rejmer - Piosenka auto zawistnika (Wysocki)

To był szok, myślałem że świat się zawalił,
Szedłem drogą z pracy, dzień ciepły był jak dziś.
I nagle widzę jak pędzi kapitalizm,
I słyszę jego ryk spod maski ŻIGULI.

Podziemnymi przejściami nigdy nie chodzę,
Kocham warkot silników i hamulców pisk.
Nie po to głodowałem i marzłem na froncie,
By szydził ze mnie okularnik w ŻIGULI.

To nie mój kolega ani krewny,
To jest mój odwieczny wróg.
We własnym aucie, wypoczęty,
Panoszy się, jak jakiś wielki król.

A niech tam, do starej taktyki wróciłem,
Zszedłem do podziemia, pracę rzuciłem precz.
Felgi i silnik od kumpla podkupiłem,
Lepiej się poczułem i wreszcie wyspałem się.

Narąbałem drew, wyszedłem kupić masło
I elektrod dziesięć – pospawać muszę drzwi.
Nie pozwolę szydzić z rodzinnego miasta,
Gdzie waży się piwo o nazwie ŻIGULI.

O moje grzechy od dawna się nie martwię,
Od kilku dobrych lat żółte papiery mam.
A oszukańców postawił bym pod ściankę,
I z góry zrzucił na łby gruzu wielki zwał.

Mój towarzysz siedzi w domowym areszcie,
Kardan z magazynu przytaszczyliśmy dziś.
Nie będzie wrogi FIAT w socjalistycznym państwie,
Ukrywał się pod maską rodzimej ŻIGULI.

Niedługo już swoje auto wyrychtuje,
Części już wszystkie mam, ze szczęścia kapią łzy.
Zapuszczę silnik i wrogów zdemaskuje,
Podjadę autem mym aż pod sam hotel MIR.

Coś jęknęło, silnik zawył i już pędzę.
Nie dojadałem, marzłem, piłem tylko czaj.
Po deszczu gnam zarejestrować go w urzędzie,
Aż raptem MOSKWICZ mnie opryskał, wredny cham.

To nie mój kolega ani krewny,
To jest mój odwieczny wróg.
We własnym aucie, wypoczęty,
Panoszy się jak jakiś wielki król.