Henryk Rejmer - Płótno batalistyczne (Okudżawa)

Szary zmierzch. Przyroda. Fletu głos nerwowy. Późna eskapada.
W przedzie imperator w niebieskim kaftanie, galony i szpada.
Bielutka kobyła z piwnymi oczami, grzywka urodziwa,
Czerwoniutki czaprak, skrzydła za plecami, jak na wojnę wymarsz.

Za imperatorem kilku generałów, w tyle reszta świty,
Ordery i kity, szramami pokryci, jeszcze nie zabici.
Fryce i galanci, figiel – adiutanci. Błyszczą epolety.
Wszyscy bardzo zgrabni, urodziwi, sławni, bezsprzecznie poeci.

Coraz słabiej słychać dźwięki klawesynów, milkną głosy w dali,
Tylko stuk miarowy, fletu głos nerwowy, jakby brak nadziei.
Coraz słabszy zapach ogniska i domu, mleka, kwasu, chleba,
Gdzieś tam pod nogami, gdzieś ponad głowami – błoto i skraj nieba.
Błoto i skraj nieba, błoto i skraj nieba.