Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Imminence
Popularne teksty
Imminence - Snakes & Ladders
Snakes & Ladders
Tekst dodał(a): atreyus
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Poison0435
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): atreyus
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
In this race there's no keeping pace.
Bare foot under naked skies.
Masks unveil and so does clouds.
Remark, sun stands high.
The price of pursuit will cost your feet.
Close enough isn't closing in.
You won't ever climb high enough.
You won't ever run fast enough.
Point a finger down righteousness' path.
They will follow you and lift you up.
You shall never walk again.
Exposure lies in the eye of the beholder.
We see what we're presented with.
But are you willing to look a little further?
Close enough isn't closing in.
You won't ever climb high enough.
You won't ever run fast enough.
Close enough isn't closing in.
We're closing in, we're climbing higher and higher.
We're closing in, we're running faster and faster.
Confine these treacherous undoings. We choose what we're given. And I live, so I'll live in these brief unmeasurable intervals called moments. But the only thing I get to keep are the sticks and stones. Just like memories, these will break and crumble in to scraps and splinters in the palms of my hands. When the hourglass has been crushed I am just a man pouring my own sand in the pools I created. So I look up, staring wide then sealing my eye lids tight, crossing fingers over hands hearing myself screaming to this man on the moon. It's too loud, can he even hear my cries? I dream of spinning wheels marking the late canopies when they should drive me home. Don't fly away again little mocking bird, you should sing for me. It's been so long since I heard the melody of a thousand running springs. Now the reminiscence just reminds me of myself. Why would I need to tell myself about how I never learned to fly with my own arms, and how can anyone cloud state even listen if I couldn't. My feet are soar from all this dancing with an axe in my arm, it never tasted wood and I can never really build a ladder tall enough. I can climb these walls around me and I can outrun my past but only for so long, until there are no winds to catch the sails that I've sown and my lungs have dried out from all the anger I've burnt. I'll be staring wide at the velvet canopy, then closing my eyes, crossing fingers over hands hearing myself whispering words of hope and humility to a wind that I believe will carry my prayers to one who listens.
Bare foot under naked skies.
Masks unveil and so does clouds.
Remark, sun stands high.
The price of pursuit will cost your feet.
Close enough isn't closing in.
You won't ever climb high enough.
You won't ever run fast enough.
Point a finger down righteousness' path.
They will follow you and lift you up.
You shall never walk again.
Exposure lies in the eye of the beholder.
We see what we're presented with.
But are you willing to look a little further?
Close enough isn't closing in.
You won't ever climb high enough.
You won't ever run fast enough.
Close enough isn't closing in.
We're closing in, we're climbing higher and higher.
We're closing in, we're running faster and faster.
Confine these treacherous undoings. We choose what we're given. And I live, so I'll live in these brief unmeasurable intervals called moments. But the only thing I get to keep are the sticks and stones. Just like memories, these will break and crumble in to scraps and splinters in the palms of my hands. When the hourglass has been crushed I am just a man pouring my own sand in the pools I created. So I look up, staring wide then sealing my eye lids tight, crossing fingers over hands hearing myself screaming to this man on the moon. It's too loud, can he even hear my cries? I dream of spinning wheels marking the late canopies when they should drive me home. Don't fly away again little mocking bird, you should sing for me. It's been so long since I heard the melody of a thousand running springs. Now the reminiscence just reminds me of myself. Why would I need to tell myself about how I never learned to fly with my own arms, and how can anyone cloud state even listen if I couldn't. My feet are soar from all this dancing with an axe in my arm, it never tasted wood and I can never really build a ladder tall enough. I can climb these walls around me and I can outrun my past but only for so long, until there are no winds to catch the sails that I've sown and my lungs have dried out from all the anger I've burnt. I'll be staring wide at the velvet canopy, then closing my eyes, crossing fingers over hands hearing myself whispering words of hope and humility to a wind that I believe will carry my prayers to one who listens.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieW tym wyścigu nie ma żadnego tempa.
Nagi stopa pod nagimi niebem.
Maski odsłaniają, a więc też chmury.
Uwaga, słońce jest wysokie.
Cena pościgu będzie kosztować stopy.
Zbliżająco nie zamyka się.
Nigdy nie wspinasz się wystarczająco wysoko.
Nie będziesz kiedykolwiek biegać wystarczająco szybko.
Wskaż palec po drodze sprawiedliwości.
Będą podążać za Tobą i podnieść cię.
Nigdy nie będziesz chodził ponownie.
Ekspozycja leży w oku obserwatora.
Widzimy, z czym się prezentujemy.
Ale czy chcesz spojrzeć trochę dalej?
Zbliżająco nie zamyka się.
Nigdy nie wspinasz się wystarczająco wysoko.
Nie będziesz kiedykolwiek biegać wystarczająco szybko.
Zbliżająco nie zamyka się.
Wchodzimy, wchodzimy coraz wyżej.
Zamykamy się, szybciej i szybciej.
Ureguluj te zdradzieckie zniesienia. Wybieramy to, co nam podano. I mieszkam, więc będę żył w tych krótkich, niemożliwych do przewidzenia odstępach czasu, zwanych momentami. Ale jedyną rzeczą jaką mam trzymać to kije i kamienie. Podobnie jak wspomnienia, pękną i rozpadają się w kawałki i kawałki w dłoniach. Kiedy klepsydra została zmiażdżona, jestem tylko człowiekiem, który wylał mój własny piasek w basenach, które stworzyłem. Więc podniosę wzrok, wpatrując się szeroko, a następnie szczelnie zamknij moje oczy, przechodząc palcami po dłoniach, słysząc, jak krzyczę do tego człowieka na Księżycu. To zbyt głośno, czy nawet słyszy moje krzyki? Marzę o kołowrotkach kojarzących się z późnymi baldachimami, kiedy powinny mnie w domu. Nie odlatuj znowu z małego kpina, powinieneś zaśpiewać dla mnie. To było tak długo, odkąd usłyszałem melodię tysiąca biegających sprężyn. Teraz wspomnienie przypomina mi o sobie. Dlaczego miałbym się opowiedzieć, jak nigdy nie nauczyłem się latać własnymi rękami i jak ktoś może nawet pogodzić się ze stanem, jeśli nie. Moje stopy są pochylone od tego tańca toporem w ramieniu, nigdy nie próbowałem drewna i nigdy nie potrafię zbudować drabiny wystarczająco wysokiej. Mogę wspiąć się po tych ścianach wokół mnie i mogę wyprzedzić moją przeszłość, ale tylko tak długo, dopóki nie ma wiatru, żeby złapać żagle, które zasiałam, a moje płuca wyschły z całego gniewu, jaki spłonęłam. Będę patrzył szeroko na baldachim aksamitu, a potem zamykam oczy, przechodząc palcami po dłoniach, słysząc szeptem słowa nadziei i pokory na wietrze, które moim zdaniem przenoszą moje modlitwy do tego, kto nas słucha.
Nagi stopa pod nagimi niebem.
Maski odsłaniają, a więc też chmury.
Uwaga, słońce jest wysokie.
Cena pościgu będzie kosztować stopy.
Zbliżająco nie zamyka się.
Nigdy nie wspinasz się wystarczająco wysoko.
Nie będziesz kiedykolwiek biegać wystarczająco szybko.
Wskaż palec po drodze sprawiedliwości.
Będą podążać za Tobą i podnieść cię.
Nigdy nie będziesz chodził ponownie.
Ekspozycja leży w oku obserwatora.
Widzimy, z czym się prezentujemy.
Ale czy chcesz spojrzeć trochę dalej?
Zbliżająco nie zamyka się.
Nigdy nie wspinasz się wystarczająco wysoko.
Nie będziesz kiedykolwiek biegać wystarczająco szybko.
Zbliżająco nie zamyka się.
Wchodzimy, wchodzimy coraz wyżej.
Zamykamy się, szybciej i szybciej.
Ureguluj te zdradzieckie zniesienia. Wybieramy to, co nam podano. I mieszkam, więc będę żył w tych krótkich, niemożliwych do przewidzenia odstępach czasu, zwanych momentami. Ale jedyną rzeczą jaką mam trzymać to kije i kamienie. Podobnie jak wspomnienia, pękną i rozpadają się w kawałki i kawałki w dłoniach. Kiedy klepsydra została zmiażdżona, jestem tylko człowiekiem, który wylał mój własny piasek w basenach, które stworzyłem. Więc podniosę wzrok, wpatrując się szeroko, a następnie szczelnie zamknij moje oczy, przechodząc palcami po dłoniach, słysząc, jak krzyczę do tego człowieka na Księżycu. To zbyt głośno, czy nawet słyszy moje krzyki? Marzę o kołowrotkach kojarzących się z późnymi baldachimami, kiedy powinny mnie w domu. Nie odlatuj znowu z małego kpina, powinieneś zaśpiewać dla mnie. To było tak długo, odkąd usłyszałem melodię tysiąca biegających sprężyn. Teraz wspomnienie przypomina mi o sobie. Dlaczego miałbym się opowiedzieć, jak nigdy nie nauczyłem się latać własnymi rękami i jak ktoś może nawet pogodzić się ze stanem, jeśli nie. Moje stopy są pochylone od tego tańca toporem w ramieniu, nigdy nie próbowałem drewna i nigdy nie potrafię zbudować drabiny wystarczająco wysokiej. Mogę wspiąć się po tych ścianach wokół mnie i mogę wyprzedzić moją przeszłość, ale tylko tak długo, dopóki nie ma wiatru, żeby złapać żagle, które zasiałam, a moje płuca wyschły z całego gniewu, jaki spłonęłam. Będę patrzył szeroko na baldachim aksamitu, a potem zamykam oczy, przechodząc palcami po dłoniach, słysząc szeptem słowa nadziei i pokory na wietrze, które moim zdaniem przenoszą moje modlitwy do tego, kto nas słucha.
Historia edycji tłumaczenia
| Rok wydania: |
2013 Edytuj metrykę |
|---|---|
| Płyty: |
Return to Helios |
Komentarze (0):