Irena Kwiatkowska - Ballada o czerwonej wstążce

Na górze w starym zamczysku
Mieszkała księżna Ludmiła
I choć liczyła czterdziestkę,
Dziewicą cnotliwą była.

Miała, jak głosi legenda,
Bogactwa bez liku pono,
Na szyi zaś, Bóg wie po co,
Nosiła wstążkę czerwoną.

Aż zjawił się w dali rycerz
Niewiadomego imienia,
Co w sercu księżnej Ludmiły
Obudził dziwne pragnienia.

I gdy za rękę ją ujął,
Słodycz przeszyła jej łono,
Lecz wnet wskazała na szyję
Z tajemną wstążką czerwoną.

„Jest u nas zwyczaj rodowy,
Co czasów prastarych sięga,
Że każdą kobietę dzieli
Na dwoje czerwona wstęga.

Wybieraj tedy, rycerzu,
Nuż ci się wybór poszczęści,
W dół albo w górę od wstęgi
Jedną z obydwóch mych części”.

A rycerz ów był poetą
I rozmarzonym artystą,
A co najgorsze był głupcem
I wielkim idealistą.

Więc rzekł po krótkim namyśle:
„O skarbie mój wytęskniony!
Wybieram tę część, co leży
W górze od wstęgi czerwonej!”.

Strasznie się słabo zrobiło
Na takie słowa Ludmile,
Znikła w sąsiedniej komnacie,
Ale wróciła za chwilę.

I ujrzał rycerz zdumiony,
Że zacna księżna Ludmiła
Ze swojej wstęgi czerwonej
Podwiązki sobie zrobiła.