Irena Kwiatkowska - Czemu mnie nie prześladujesz

Czemu mnie nie prześladujesz?

Czemu mnie nie prześladujesz,
dni i nocy mych nie trujesz,
nie ustosunko-się-wujesz,
prześladowczy sącząc wdzięk?

Już nie działasz mi na tętno
persekucją twą namiętną!
Czemu twoja obojętność
cudny mój zabija lęk?

Tak się bałam, tak się bałam
cudownie,
że dogonisz, dopadniesz,
że… ach!

Aż twa postać mi się stała
przechodniem,
jednym z tłumu. Czy ładnie
to tak? -ak?

Czemu mnie nie prześladujesz,
czemu za mną się nie snujesz
ani mnie okutywujesz
w lodowatej trwogi płaszcz?

Czemu na mnie już nie dybiesz,
nie odzwier-się-ciedlasz w szybie,
w którą patrząc, w nagłym trybie
straszną twą zobaczę twarz?

Ja nie wierzę, już nie wierzę
kompletnie,
by dobrego mi życzył
coś ktoś!

Ale to mnie, mówiąc szczerze,
podetnie,
że i na twą nie liczyć
mi złość… -ość…

Czemu mnie nie prześladujesz,
zmorą w snach nie owocujesz,
czemu burzysz i rujnujesz
ten kryminał piękny mi?

Już nadchodzą puste noce,
w których serce nie łomoce,
ale jak drewniany klocek
snem drewnianym w piersi tkwi…