Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Iron & Wine
Popularne teksty
18. Verba - Kłamstwa
Iron & Wine - Passing afternoon
Passing afternoon
Tekst dodał(a): invisible93
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): druszlak
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): mkopl
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
There are times that walk from you like some passing afternoon
Summer warmed the open window of her honeymoon
And she chose a yard to burn but the ground remembers her
Wooden spoons, her children stir her Bougainvillea blooms
There are things that drift away like our endless, numbered days
Autumn blew the quilt right off the perfect bed she made
And she's chosen to believe in the hymns her mother sings
Sunday pulls its children from the piles of fallen leaves
There are sailing ships that pass all our bodies in the grass
Springtime calls her children 'till she lets them go at last
And she's chosen where to be, though she's lost her wedding ring
Somewhere near her misplaced jar of Bougainvillea seeds
There are things we can't recall, Blind as night that finds us all
Winter tucks her children in, her fragile china dolls
But my hands remember her, rolling around the shaded ferns
Naked arms, her secrets still like songs I'd never learned
There are names across the sea, only now I do believe
Sometimes, with the windows closed, she'll sit and think of me
But she'll mend his tattered clothes and they'll kiss as if they know
A baby sleeps in all our bones, so scared to be alone
Summer warmed the open window of her honeymoon
And she chose a yard to burn but the ground remembers her
Wooden spoons, her children stir her Bougainvillea blooms
There are things that drift away like our endless, numbered days
Autumn blew the quilt right off the perfect bed she made
And she's chosen to believe in the hymns her mother sings
Sunday pulls its children from the piles of fallen leaves
There are sailing ships that pass all our bodies in the grass
Springtime calls her children 'till she lets them go at last
And she's chosen where to be, though she's lost her wedding ring
Somewhere near her misplaced jar of Bougainvillea seeds
There are things we can't recall, Blind as night that finds us all
Winter tucks her children in, her fragile china dolls
But my hands remember her, rolling around the shaded ferns
Naked arms, her secrets still like songs I'd never learned
There are names across the sea, only now I do believe
Sometimes, with the windows closed, she'll sit and think of me
But she'll mend his tattered clothes and they'll kiss as if they know
A baby sleeps in all our bones, so scared to be alone
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieSą chwile, które odchodzą od Ciebie niczym przemijające popołudnie.
Lato rozgrzało otwarte okno jej miesiąca miodowego,
I wybrała podwórko do spalenia, jednak ziemia wciąż ją pamięta
Drewniane łyżki, jej dzieci mieszają jej kwiaty bugenwilii.
Są rzeczy, które odpływają w dal jak nasze nieskończone, ponumerowane dni.
Jesień zdmuchnęła kołdrę z idealnie pościelonego przez nią łóżka,
A ona wybrała wiarę w hymny, które śpiewa jej matka.
Niedziela odciąga swoje dzieci od stert spadających liści.
Są żeglujące statki, które mijają nasze ciała w trawie.
Czas wiosny wzywa jej dzieci póki sama nie daje im odejść
I wybrała gdzie ma być, chociaż zgubiła swoją obrączkę
Gdzieś obok jej źle postawionego słoika z nasionami bugenwilii.
Są rzeczy, których nie potrafimy sobie przypomnieć, ślepi jak noc, która nas odnajdzie.
Zima otula jej dzieci, jej delikatne chińskie lalki.
Jednak moje dłonie pamiętają ją, muskające dookoła zacienionych paproci,
Nagie ramiona, jej tajemnice niezmienne jak piosenki, których nigdy się nie nauczyłem.
Są imiona nakreślone w poprzek morza, ale teraz ja w to wierzę.
Czasami, z zamkniętymi oknami, usiądzie i pomyśli o mnie.
Jednak potem zaceruje jego podarte ubrania i pocałują się tak, jak gdyby wiedzieli.
Małe dziecko śpi we wszystkich naszych kościach, i tak bardzo boi się być samo.
Lato rozgrzało otwarte okno jej miesiąca miodowego,
I wybrała podwórko do spalenia, jednak ziemia wciąż ją pamięta
Drewniane łyżki, jej dzieci mieszają jej kwiaty bugenwilii.
Są rzeczy, które odpływają w dal jak nasze nieskończone, ponumerowane dni.
Jesień zdmuchnęła kołdrę z idealnie pościelonego przez nią łóżka,
A ona wybrała wiarę w hymny, które śpiewa jej matka.
Niedziela odciąga swoje dzieci od stert spadających liści.
Są żeglujące statki, które mijają nasze ciała w trawie.
Czas wiosny wzywa jej dzieci póki sama nie daje im odejść
I wybrała gdzie ma być, chociaż zgubiła swoją obrączkę
Gdzieś obok jej źle postawionego słoika z nasionami bugenwilii.
Są rzeczy, których nie potrafimy sobie przypomnieć, ślepi jak noc, która nas odnajdzie.
Zima otula jej dzieci, jej delikatne chińskie lalki.
Jednak moje dłonie pamiętają ją, muskające dookoła zacienionych paproci,
Nagie ramiona, jej tajemnice niezmienne jak piosenki, których nigdy się nie nauczyłem.
Są imiona nakreślone w poprzek morza, ale teraz ja w to wierzę.
Czasami, z zamkniętymi oknami, usiądzie i pomyśli o mnie.
Jednak potem zaceruje jego podarte ubrania i pocałują się tak, jak gdyby wiedzieli.
Małe dziecko śpi we wszystkich naszych kościach, i tak bardzo boi się być samo.
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|---|
| Ścieżka dźwiękowa: |
Komentarze (5):