Janusz Gniatkowski - We mgle porannej

We mgle porannej miasto me spowite
Od sinej Newy rześki wieje chłód
A serce rwie się cichym letnim świtem
Ku małej ławce tuż nad brzegiem wód

Dlaczego przejść i minąć jej nie umiem
Dlaczego serce moje tak radośnie drży?
To newski wiatr mi śpiewa swoim szumem
Że już za chwilę przejdziesz tędy ty

We mgle porannej miasto me spowite
Od sinej Newy chłodny idzie wiew
Dziś patrzę znów, z tym samym wciąż zachwytem
Jak psotny wiatr rozwiewa włosy twe

Udaję, że nie czekam ciebie wcale
W gazetę pilnie kryję swój stęskniony wzrok
I nagle ty przed mną smukła stajesz
I oczy twe, i twój niesforny lok

We mgle porannej miasto me spowite
Od sinej Newy rześki wieje chłód
Będziemy iść we dwoje już przez życie
Pospołu śmiech, pospołu niosąc trud

Nie umiem żyć bez słońca i bez marzeń
Bez dobrych oczu twych nie umiem zacząć dnia
Więc czekam cię co rano na bulwarze
Bo razem z tobą idzie miłość ma

Więc czekam cię co rano na bulwarze
Bo razem z tobą idzie miłość ma