Jaromír Nohavica - On nevrátil se z boje

Dlaczego świat wydaje się inny? Przecież dziś jest taki sam jaki był zawsze.
Nadal są cztery pory roku i dwoje oczu,
to samo jest powietrze, ta sama woda i las,
tylko on już nie powrócił z pola bitwy.

Dziś jest już za późno, by pytać kto z nas miał rację,
kto był górą w naszych kłótniach i sporach.
Nigdy wcześniej tak bardzo mi go nie brakowało jak dziś,
kiedy z boju powrócić już nie zdołał.

Nie miał dobrego głosu, ale uwielbiał śpiewać,
gdy coś do niego mówiłem on gadał swoje,
gdy chciałem spać, on mi nie pozwalał zasnąć,
no a wczoraj nie wrócił z pola bitwy.

Nie chcę płakać, nie mam na to sił,
ale byliśmy przyjaciółmi i mam wrażenie,
że podmuch północnego wiatru zgasił we mnie ogień,
kiedy on wczoraj nie wrócił z pola bitwy.

Wiosna już porzuciła swą lodową skorupę.
Mówię: pewnie byś zapalił, kolego?
Jasne! – nicość cicho odpowiada,
bo on już nie wrócił z pola bitwy.

Nasi polegli leżą tu jak gdyby nic się nie stało,
warta trzyma straż przy trumnach stojących obok siebie,
w bladobłękitnym niebie odbijają się jak w lustrze drzewa.
Cały las jest niebieski jak niebo.

W ziemiance jest za dużo miejsca, co teraz z nim zrobię?
Wszystko co było nasze jest już tylko moje,
ale ja nie chcę niczego i mam dziwne uczucie
że to ja sam nie wróciłem z pola bitwy.