Jarun - Jesień wieczności

Jesień wieczności
Rozszczepiło się światło
Ogień i wiatru szepty
I pod kopułą świtu
Powietrze jak westchnienie

I coraz niższe niebo
I coraz krótszy sen

Rozsypały się myśli
Kruche jak martwe liście
I blask nad horyzontem
Wyblakły jak modlitwa

I coraz cichsze pieśni
I coraz dalszy brzeg

Rozstąpiły się góry
Przecięte wiatru strugą
I ból się w popiół rozwiał
Jak krwi jesiennej rdza

I życie coraz dalej
I coraz bliższy lęk

Piorunem łza zastygła
I zaśpiewały drzewa
A słowa jak niepamięć
Jak skamieniałe mgły

I wieczność coraz krótsza
I coraz dłuższa śmierć