Kabaret Moralnego Niepokoju - Ballada o zwyczajnym człowieku

Ta piosenka jest może banalna,
Setki lepszych są dziś w Internecie,
Lecz czymś trzeba zapełnić w programie
Dziury między skeczami, no wiecie.

Pierwszą z brzegu historię opowiem,
Jako tako do rymu ją sklecę
Można wyjść teraz cichcem na siku,
Lub pogrzebać ukradkiem w tablecie.

Autor oraz artyści nie obrażą się wcale,
Jeśli wyjdzie ktoś teraz zapalić.
Esemesy można pisać,
Nam doprawdy to zwisa.
Wykonanie też będzie niedbałe.

Pierwsza zwrotka jak z bicza strzeliła,
Czas zaczynać powoli opowieść.
Pani, widzę, tymczasem zasnęła…
Sen jest ważny, niech pójdzie na zdrowie.

Bohatera wprowadźmy powoli.
Jest to człowiek – tu brak zaskoczenia.
Gros piosenek jest właśnie o ludziach,
O zwierzętach w zasadzie ich nie ma.

Autor oraz artyści nie obrażą się wcale,
Jeśli wyjdzie ktoś teraz zapalić.
Esemesy można pisać,
Nam doprawdy to zwisa.
Wykonanie też będzie niedbałe.

Skoro jest już bohater na scenie,
To w zasadzie sukcesu połowa.
Czas mu zatem wymyślić przygody
I piosenka będzie gotowa.

Człek to jest dość niestety zwyczajny.
Nie gra w kości, nie jeździ na quadzie.
Żył i umarł jak wszyscy my – marnie.