Kabaret starszych panów - Uśmiechnij się, Polaku

Uśmiechnij się, kochanie
Nim powiesz pierwsze zdanie
Nim rękę mi podasz
Nim ukłon mi oddasz
Uśmiechnij się, to wszystko
Za imię i nazwisko wystarczy
Gdy mnie muśnie twój uśmiech

Uśmiechnij się, bo ładniej
Z uśmiechem to wypadnie
Jak ja się uśmiechaj
Znajomość ta niechaj
Uśmiechem rozpoczęta
Wciąż będzie uśmiechnięta
Uśmiechnij się, uśmiechnij się - o, tak!

Uśmiechnij się, nie szkodzi
Że trochę nie wychodzi
Bo coś cię tam w głębi
Podgryza i gnębi
Prawdziwy uśmiech męski
To taki, co zwycięski
Co choć cię bucik ciśnie
On błyśnie

Uśmiechnij się - no, brawo!
Nie, tylko nie głupawo
Inaczej poproszę
W ten uśmiech po trosze
Ty intelektu nalej
Wspaniale, o, tak dalej
Uśmiechaj się, uśmiechaj się
Uśmiechaj się
No, uśmiechaj się - o, tak!

Uśmiechnij się, dziecino
Wznieś noworoczne wino
Ostrożnie, nie chluśnij
A sam się rozluźnij
Na cześć Nowego Roku
Na twarzy uśmiech lokuj
Niech z twoich ust
Jak wiśnie wytryśnie

Uśmiechaj się do dzieci
Uśmiechaj za i przeciw
Do kotów w śmietniku
Do somnambulików
Sam wszystko lepiej strawisz
I nam tym radość sprawisz
Uśmiechaj się, uśmiechaj się - o, tak!

Uśmiechaj się, nasz zuchu
Na zewnątrz albo w duchu
I latem, i zimą
Na przekór, pomimo
Uśmiechaj się ukradkiem
Gdy kto głupoty rzadkiej
A nieraz i z przekąsem
Pod wąsem

Uśmiechaj się, Polaku
A może ktoś z rodaków
Innemu odśmiechnie
Aż da się powszechnie
Uśmiechem wciągnąć nację
W pogodną demokrację
Uśmiechaj się, uśmiechaj się
Uśmiechaj się
No, uśmiechaj się, no, no - o, tak!