Kalina Jędrusik - Rzuć chuć

Spójrz, jak ludzie z uczucia wyzuci
niskiej chuci oddają się w ucisk;
jak łódź chuci ich nieraz wyrzuci
na życia dno, gdzie giną, bo zepsuci.
Z drogi tej czym prędzej wróć
i w uczucia wsiadaj łódź!

Uczucie – nie wiesz,
jak ono zdobi,
uczucie z ciebie
Petrarkę zrobi.
Dajże dziewczynie
z miłości coś wynieść –
uczucia ty nie
oszczędzaj jej.

Uczucie sprawi,
że zachwyt dławić
cię będzie na wi-
dok wielu zjawisk.
Panowie, panie!
Uczucie – tanie
i każdy w stanie
jest żywić je.

Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią,
ku uczuciom
ty się zwróć!

Gdy dziewczyna nie bardzo cię nęci,
co to chciałbyś, a nie masz tej chęci;
co to jesień już przeszła i zima,
a ty, co się zapalisz, to się zżymasz.
Zamiast tę niepewność snuć,
ty uczucie w sobie wzbudź!

Uczucie wytrze,
co w miłej brzydsze,
uczucie zatrze,
co nie najgładsze.
To oko zmruży
na feler zbyt duży,
tu coś wydłuży,
tam skróci zaś.

Uczucie w Parmę
przemieni Grójec
i to, co marne,
doinwestuje.
A zanim kraniec
nastanie na nie,
to niesłychanie
wzbogaci jaźń.

[2x:]
Więc rzuć, rzuć chuć!
I miast żyć chucią,
ku uczuciom
ty się zwróć!