Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Kanonenfieber
Popularne teksty
Kanonenfieber - Unterstandsangst
Brak teledysku
Dodaj teledysk
Tekst dodał(a): wavru
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): translatorAI
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): brak
Dodaj teledysk
Tekst piosenki:
Es tobt das Schlachtenungeheuer
Erbarmungslos pflügt es das Land
Im wahnsinn'gen Rausch endloses Feuer
Martert uns den Verstand
Ich sitze hier im Morast
Der Stollen ist tief gegraben
Stund um Stund im Schutz der Nacht
Suchen Schutz vor MG Garben
Das Blut gefriert mir in den Adern
Mein ganzer Körper verkrampft
Die Beine schütteln, die Zähne klappern
In mir wächst die Unterstandsangst
Nichts zu trinken und auch nichts zu fressеn
Im Tod haben wir uns verschanzt
Kein Entrinnеn und kein Verstecken
In mir wächst die Unterstandsangst
Viele Stunden schweigen wir schon
Man versteht ja auch kein Wort
Der Lärm so unerträglich laut
Zerrt mich weg von diesem Ort
Die Feldrekruten frisch zur Front
Seit 5 Tagen sind sie bei uns
Ihre Welt liegt in Scherben nun
Zerbrochen in Feuersbrunst
Die Lippen zittern, die Augen trüb
Der Schaum läuft ihm am Maul hinab
Er läuft im Kreis ohne Unterlass
Der Stollen hier, sein sicheres Grab
Das Blut gefriert mir in den Adern
Mein ganzer Körper verkrampft
Die Beine schütteln, die Zähne klappern
In mir wächst die Unterstandsangst
Nichts zu trinken und auch nichts zu fressen
Im Tod haben wir uns verschanzt
Kein Entrinnen und kein Verstecken
In mir wächst die Unterstandsangst
Er faselt Worte
Die Hände zu Fäusten geballt
Sein Leben verliert seinen Sinn
Unter der Kanonen Schall
Der Dreck rieselt auf uns nieder
Der Stollen gibt stetig nach
Seit Tagen schon unter Feuer
Und keine Sekunde Schlaf
Die Mannschaft ist ermattet
Nur apathisches Starren
Wann kommt der Gegenangriff
Wie lang müssen wir noch ausharren
Der junge Rekrut rennt schnurstracks zum Ausgang
Bleib stehen! Ich halt ihn auf
Geh nicht dort hinaus in das Trommelfeuer
Mein Junge, sonst gehst du noch drauf!
Er schreit in Panik und Angst
Schlägt um sich nur im Trieb
Er trifft mich stark und ich taumle
Als er sich vorbei schiebt
Ich lauf ihm nach zum Stolleneingang
Schon rennt er aufs freie Feld
Ich höre eine Mine fliegen
Und Gott weiß, wo diese fällt
Noch rennt er in Richtung Front
Schritt um Schritt fest gesetzt
Bis die Mine krachend einschlägt
Und ihn in der Luft zerfetzt
Das Blut gefriert mir in den Adern
Mein ganzer Körper verkrampft
Die Beine schütteln, die Zähne klappern
In mir wächst die Unterstandsangst
Nichts zu trinken und auch nichts zu fressen
Im Tod haben wir uns verschanzt
Kein Entrinnen und kein Verstecken
In mir wächst die Unterstandsangst
Erbarmungslos pflügt es das Land
Im wahnsinn'gen Rausch endloses Feuer
Martert uns den Verstand
Ich sitze hier im Morast
Der Stollen ist tief gegraben
Stund um Stund im Schutz der Nacht
Suchen Schutz vor MG Garben
Das Blut gefriert mir in den Adern
Mein ganzer Körper verkrampft
Die Beine schütteln, die Zähne klappern
In mir wächst die Unterstandsangst
Nichts zu trinken und auch nichts zu fressеn
Im Tod haben wir uns verschanzt
Kein Entrinnеn und kein Verstecken
In mir wächst die Unterstandsangst
Viele Stunden schweigen wir schon
Man versteht ja auch kein Wort
Der Lärm so unerträglich laut
Zerrt mich weg von diesem Ort
Die Feldrekruten frisch zur Front
Seit 5 Tagen sind sie bei uns
Ihre Welt liegt in Scherben nun
Zerbrochen in Feuersbrunst
Die Lippen zittern, die Augen trüb
Der Schaum läuft ihm am Maul hinab
Er läuft im Kreis ohne Unterlass
Der Stollen hier, sein sicheres Grab
Das Blut gefriert mir in den Adern
Mein ganzer Körper verkrampft
Die Beine schütteln, die Zähne klappern
In mir wächst die Unterstandsangst
Nichts zu trinken und auch nichts zu fressen
Im Tod haben wir uns verschanzt
Kein Entrinnen und kein Verstecken
In mir wächst die Unterstandsangst
Er faselt Worte
Die Hände zu Fäusten geballt
Sein Leben verliert seinen Sinn
Unter der Kanonen Schall
Der Dreck rieselt auf uns nieder
Der Stollen gibt stetig nach
Seit Tagen schon unter Feuer
Und keine Sekunde Schlaf
Die Mannschaft ist ermattet
Nur apathisches Starren
Wann kommt der Gegenangriff
Wie lang müssen wir noch ausharren
Der junge Rekrut rennt schnurstracks zum Ausgang
Bleib stehen! Ich halt ihn auf
Geh nicht dort hinaus in das Trommelfeuer
Mein Junge, sonst gehst du noch drauf!
Er schreit in Panik und Angst
Schlägt um sich nur im Trieb
Er trifft mich stark und ich taumle
Als er sich vorbei schiebt
Ich lauf ihm nach zum Stolleneingang
Schon rennt er aufs freie Feld
Ich höre eine Mine fliegen
Und Gott weiß, wo diese fällt
Noch rennt er in Richtung Front
Schritt um Schritt fest gesetzt
Bis die Mine krachend einschlägt
Und ihn in der Luft zerfetzt
Das Blut gefriert mir in den Adern
Mein ganzer Körper verkrampft
Die Beine schütteln, die Zähne klappern
In mir wächst die Unterstandsangst
Nichts zu trinken und auch nichts zu fressen
Im Tod haben wir uns verschanzt
Kein Entrinnen und kein Verstecken
In mir wächst die Unterstandsangst
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie przez AI:
Pokaż tłumaczenieRozszalało się potworne rzeźnienie,
Bez litości orze ono ziemię.
W szaleńczym porywie nieskończonego ognia,
Dręczy nas umysł.
Siedzę tutaj w błocie,
Schronisko głęboko wykopane.
Godzina za godziną pod osłoną nocy,
Szukamy ochrony przed deszczem karabinowych pocisków.
Krew zamarza mi w żyłach,
Całe moje ciało się kurczy.
Nogi drżą, zęby dzwonią,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Nic do picia, nic do jedzenia,
W śmierci się zabarykadowaliśmy.
Brak ucieczki i brak schronienia,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Milczymy już od wielu godzin,
Nie rozumiemy nawet słów.
Hałas tak nieznośnie głośny,
Odciąga mnie od tego miejsca.
Polowi rekruci świeżo na front,
Od pięciu dni są z nami.
Ich świat leży teraz w gruzach,
Zniszczony w pożodze.
Usta drżą, oczy mętne,
Piana spływa mu z ust.
Biega w kółko nieustannie,
Ten schron, jego bezpieczny grób.
Krew zamarza mi w żyłach,
Całe moje ciało się kurczy.
Nogi drżą, zęby dzwonią,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Nic do picia, nic do jedzenia,
W śmierci się zabarykadowaliśmy.
Brak ucieczki i brak schronienia,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
On bredzi słowami,
Dłonie pięścią zaciśnięte.
Życie traci dla niego sens,
Pod hukiem armat.
Brud sypie się na nas,
Schron nieustannie ustępuje.
Od dni już pod ostrzałem,
I ani chwili snu.
Załoga jest wyczerpana,
Tylko apatyczne spojrzenia.
Kiedy nadejdzie kontratak,
Jak długo jeszcze musimy wytrwać?
Młody rekrut biegnie prosto do wyjścia,
Zostań! Zatrzymuję go.
Nie wychodź tam pod ogień zaporowy,
Mój chłopcze, bo zginiesz!
Krzyczy w panice i strachu,
Biję na oślep tylko z impulsu.
Uderza mnie mocno i chwieje mnie,
Gdy przemyka obok.
Biegnę za nim do wejścia do schronu,
Już biegnie na otwarte pole.
Słyszę lecący pocisk miny,
I Bóg wie, gdzie on spadnie.
On wciąż biegnie w kierunku frontu,
Krok za krokiem, stanowczo.
Aż mina wybucha z hukiem,
I rozrywa go w powietrzu.
Krew zamarza mi w żyłach,
Całe moje ciało się kurczy.
Nogi drżą, zęby dzwonią,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Nic do picia, nic do jedzenia,
W śmierci się zabarykadowaliśmy.
Brak ucieczki i brak schronienia,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Bez litości orze ono ziemię.
W szaleńczym porywie nieskończonego ognia,
Dręczy nas umysł.
Siedzę tutaj w błocie,
Schronisko głęboko wykopane.
Godzina za godziną pod osłoną nocy,
Szukamy ochrony przed deszczem karabinowych pocisków.
Krew zamarza mi w żyłach,
Całe moje ciało się kurczy.
Nogi drżą, zęby dzwonią,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Nic do picia, nic do jedzenia,
W śmierci się zabarykadowaliśmy.
Brak ucieczki i brak schronienia,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Milczymy już od wielu godzin,
Nie rozumiemy nawet słów.
Hałas tak nieznośnie głośny,
Odciąga mnie od tego miejsca.
Polowi rekruci świeżo na front,
Od pięciu dni są z nami.
Ich świat leży teraz w gruzach,
Zniszczony w pożodze.
Usta drżą, oczy mętne,
Piana spływa mu z ust.
Biega w kółko nieustannie,
Ten schron, jego bezpieczny grób.
Krew zamarza mi w żyłach,
Całe moje ciało się kurczy.
Nogi drżą, zęby dzwonią,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Nic do picia, nic do jedzenia,
W śmierci się zabarykadowaliśmy.
Brak ucieczki i brak schronienia,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
On bredzi słowami,
Dłonie pięścią zaciśnięte.
Życie traci dla niego sens,
Pod hukiem armat.
Brud sypie się na nas,
Schron nieustannie ustępuje.
Od dni już pod ostrzałem,
I ani chwili snu.
Załoga jest wyczerpana,
Tylko apatyczne spojrzenia.
Kiedy nadejdzie kontratak,
Jak długo jeszcze musimy wytrwać?
Młody rekrut biegnie prosto do wyjścia,
Zostań! Zatrzymuję go.
Nie wychodź tam pod ogień zaporowy,
Mój chłopcze, bo zginiesz!
Krzyczy w panice i strachu,
Biję na oślep tylko z impulsu.
Uderza mnie mocno i chwieje mnie,
Gdy przemyka obok.
Biegnę za nim do wejścia do schronu,
Już biegnie na otwarte pole.
Słyszę lecący pocisk miny,
I Bóg wie, gdzie on spadnie.
On wciąż biegnie w kierunku frontu,
Krok za krokiem, stanowczo.
Aż mina wybucha z hukiem,
I rozrywa go w powietrzu.
Krew zamarza mi w żyłach,
Całe moje ciało się kurczy.
Nogi drżą, zęby dzwonią,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Nic do picia, nic do jedzenia,
W śmierci się zabarykadowaliśmy.
Brak ucieczki i brak schronienia,
Wzrasta we mnie strach w schronie.
Historia edycji tłumaczenia
| Rok wydania: |
2021 Edytuj metrykę |
|---|---|
| Płyty: |
Menschenmühle |
Komentarze (0):