Kate Miller-Heidke - Ernie

Ernie śpi, a ja wciąż na nogach
Czy mnie widzi, czy mnie widzi
Wśród tych wędrujących kształtów?
Dzień się kończy, a ja wyczerpana
Wciąż nie wierzę w swoje szczęście

Mam nadzieję, że nie popełnię zbyt wielu błędów
A on wypadł z krzesełka, wypadł z krzesełka
Gdy zerknęłam tam po raz drugi
I wszystko doprowadza mnie do płaczu
Wciąż nie wierzę, wciąż nie wierzę w swoje szczęście

Jesteś pyzatą, pulchniutką kuleczką
Pół-zwierzątkiem, pół-aniołkiem
I nie wiesz właściwie nic
A i tak czuję się przy tobie głupio

I nie wierzę we własne szczęście
Jestem twoja, a ty cały mój
Och, nareszcie coś się we mnie zmienia
Lecz wciąż nie wierzę w swoje szczęście

Wylądował jak kosmita
Z dalekiej, ciemnej planety gazowej
Obrócił cały dom do góry nogami
Już nigdy nie będzie tak samo

Ale nie wierzę własnej pamięci
Kim byłeś tydzień temu - już sobie nie przypomnę
I tak się cieszę, widząc, jak tańczysz
Ale jutro już będziesz kimś zupełnie innym

Nie odczuwam dobrze żadnych zmian
Nie zostałbyś na dłużej taki sam?
To najtrudniejsza z rzeczy, jakie znam
I nie wierzę we własne szczęście

Czy on na pewno tylko śpi?
Tak, wciąż oddycha
Czy on na pewno tylko śpi?
Tak, wciąż oddycha

Czy on na pewno tylko śpi?
Tak, wciąż oddycha
Czy on na pewno, czy na pewno?
Tak, wciąż oddycha

Ernie śpi, a ja wciąż na nogach...