Krvavy - Na szczytach rozpaczy

Zawsze chciałem wspiąć się na szczyty rozpaczy
Wielu je widziało, lecz mało kto patrzył
Z wierzchołka, chciałbym mieć obraz jak z okna
Przed swymi oczyma, by wcale się nie kończył

Ani zaczynał i widzieć pielgrzyma
Trudy tułacze, za nim podążyć
Do Ziemi Świętej, lecz świętej inaczej
W sieni mieć buty gotowe na wymarsz

Skłonnym jak Dawid posiąść Olbrzyma
W kamiennych kręgach chce mnie utrzymać
Krzywa mych nieszczęść i część ta nieżywa
Co spija mleko wciąż z piersi Diabła

Zawsze myślałem, że do snu mnie kładła
(Matka)
Pewność, że ciało me spocznie w mokradłach
Lecz ilekroć dane było mi zapaść w sen
Odrywałem nogi od krawędzi świata wtem

Lecz ilekroć zasypiałem snem błogim
Od krawędzi świata odrywałem swoje nogi

Żywiąc się męką nieskończoności świata
Pogruchotałem kości ucząc się latać
W dolinach chaosu, gdzie doszedł do głosu
Negatyw kosmosu chcący ukazać

Organiczną zapaść ograniczającą napaść
Życia, bo te ściąga jak kotwica, gdy przecież
W pogoni agonii brnę na wierchy w odwecie
Za puste projekcje przed narodzeniem

I po śmierci będącej tylko westchnieniem
Cierpienia galaktyk, mówię to ja- praktyk
Uniesień i wzniesień lokacji stagnacji
Co poznał się na bogach destrukcji, kreacji

Bez pozy i świadków, nie czyniąc widowiska
Upadam w liryzm, gdy po skałach się ślizgam
Wytartych przez nogi bose od sił
Które szlak przemienił w kamień, w próchno
I w pył

Widziałem przed sobą nogi bose od sił
Które szlak przemienił w kamień, w próchno
I w pył

Kimkolwiek bym był i nie był równocześnie
Kładłbym się wcześnie, jeszcze przed wschodem
By mimochodem oznajmić światu jasno-
Plamy na słońcu życia stłumią jego światło