Krzysztof - Szklane Domy

Jak co dzień, bezsensowne czynności dla Góry
Prozaicznie wykonywane, zamknięty umysł
Niezmiennie w pracy, każdy dzień jest taki sam
Nie ma nic, co by zwiastowało impuls zmian

Codzienność zabiła marzenia i ambicje
Rutyna zniszczyła moją twórczą intuicję
Sprawiony sobie zawód, życie z dnia na dzień
Brak sił, by postawić sobie jakiś większy cel

Nie wiem dokąd iść, potraciłem sny
Jak żyć? Praca syf, płaca w mig znika mi
PO czy PiS, podpisz, po co być tu - by gnić?
Mogę wcześniej wyjść? Znowu to nie dziś

Od niedzieli do niedzieli ja
Po kolejny wpis w tabeli gnam
Wiele lat już w tej noweli trwam
Jak na moje życie dzielić czas

W tych zastępach szklanych domów miałem znaleźć sens
Dziś pół życia za mną, drugie pół już nie chce się
Mam wrażenie, że gdzieś z góry słychać głuchy śmiech
Beznamiętne, obce twarze otaczają mnie

człOWIECzy los...